IJsvogel

De vraag wat je favoriete vogel is, is een lastige. Wat zang betreft steekt de Nachtegaal boven alles uit, hoewel ik ook graag de Roodborst hoor en in het vroege voorjaar doet de riedel van de Heggemus mijn hart ook weer wat sneller slaan. De Merel die in zijn zwarte pak elke ochtend en avond plechtig zijn zang laat horen, als eerste van de dag en de dag als laatste afsluit. In het hele vroege voorjaar wordt het hele gezin naar buiten geroepen als hij zijn zang weer laat horen, vaak als eerste weer van het nieuwe seizoen, en als we niet thuis zijn sturen we elkaar een sms’je, “ik hoor een Merel “

De eerste Fitis moet eigenlijk vermeld worden op het acht uur journaal, want dat is echt nieuws als dat kleine dappere vogeltje zijn aankomst weer viert met zijn korte zang, en het Winterkoninkje brengt telkens weer een glimlach op mijn gezicht als ik zijn driftige liedje keer op keer hoor. En hoe vaak heb ik me verwonderd hoe de Specht zijn roffel maakt, ook een manier van zingen. En wat te zeggen van het gekwetter van de Boerenzwaluw of het gieren van de Gierzwaluw… oorstrelend. Eigenlijk is het niet te doen om één vogel eruit te nemen en daarvan te zeggen dat het je favoriet is. Maar dan toch, als je een schilderonderwerp zoekt, dan is er toch wel een vogel te benoemen die ik graag schilder… en dat is de IJsvogel.

Een erg foto geniek en ‘schilder’ geniek vogeltje die ik toch wel een paar keer geschilderd heb. Wat dat betreft is het wel een favoriet van mij, hoewel ik hem in de natuur maar zelden te zien krijg. Misschien juist daarom zo’n bijzonder vogeltje en als je hem vast kan leggen op foto of in verf… dat is een favoriete bezigheid van mij.

Van koud naar warm.

Toen mijn zoon met nog een paar anderen,in februari 2009 ‘s morgensvroeg in een hutje in Noorwegen werd gedropt, vroor het hard. De prooi die was uitgelegd om de arenden te lokken en als fotomodel te laten fungeren, was stijf bevroren. De nodige extra kleding moest mijn zoon warm houden want pas tegen vijf uur in de middag werden ze weer opgehaald en zolang moesten ze wachten, stilzitten en hopen op gunstige omstandigheden, wat zowel het weer als de opkomst van de vogels betrof.


Sneeuwbuien, kou en het alles om de steen- en de zeearend voor de camera te krijgen. Het resultaat loog er niet om, honderden foto’s werden ingeladen in de computer en slechts een paar geselecteerd om op zijn web-site en op birdpix te plaatsen.

Ik selecteerde er twee om als model te fungeren. Een arend zittend op een besneeuwde tak en op een groot formaat begon ik de vliegende zeearend te schilderen. Makkelijk was dit niet en ik heb het ook weer een tijd aan de kant gezet. De grote robuuste vogel had veel donkere schaduw onder de vleugel en veel detail aan veren, waar ik me niet direct aan durfde te wagen.

Maar dan toch werd het paneel weer op de ezel gezet, het was inmiddels zomer 2010, de nodige kleuren op het pallet gedaan en weer aan het werk. Het begon onder mijn handen vorm te krijgen en de kleuren, de details leken opeens te kloppen. Dat gaf de burger weer moed, het hing daar in de blauwgrijze lucht zonder poten en daar stokte ik weer even. Maar goed kijken en proberen en doen en daar vloog de arend compleet op mijn paneel. Zou ik de sneeuw er ook op aanbrengen? Als ik het laat sneeuwen op het paneel kan het makkelijk de hele afbeelding bederven. Ik heb mijn atelier op zolder en het waren warme dagen. In mijn korte broek en in mijn blote bast, begon ik de sneeuwvlokken te schilderen. Het zweet gutste over mijn hoofd op die warme zolder. Toen bedacht ik dat toen mijn zoon daar in het koude hutje zat en deze foto maakte bekant verkleumde, en zie mij hier zitten met het zweet op mijn hoofd, dezelfde sneeuw te schilderen.

Toen het schilderij afgewerkt en gevernist was kreeg het een plaats boven de bank in de huiskamer. Toen mijn oudere zus het schilderij kwam bekijken was haar reactie : “Ik krijg er kippenvel van.” Kijk ,daar kreeg ik het weer koud van.

Erfstuk

Vlak bij ons eerdere huis stond een berk met een spechtennest . Op een middag ben ik daar met het fototoestel gaan zitten en heb een hele serie foto’s gemaakt van de aanvliegende oudervogels.

Het was nog niet zo lang dat ik schilderde en ik schilderde toen nog enkel met olieverf. Een afdruk van de foto werd gemaakt en stond model, ik begon de specht op die ruwe bast van de berk te schilderen . De plek waar de holte zat was ontdaan van de bast en de lijnen in dat lichte hout waren een ware uitdaging om die te schilderen. Het werd een geslaagd schilderij, waar je als beginnend schilder apetrots op bent.

Toen ik begon met schilderles, zei mijn moeder, dat het allemaal vast aardig was wat ik deed maar ze wilde geen schilderij van mij hebben. De muren hangen vol, van de kleinkinderen die opa en oma al van de nodige tekeningen had voorzien, en de nodige familiefoto’s prijkte daar al aan de muren.

Maar toen ik het spechtenschilderij aan de muur van mijn woonkamer had hangen, was mijn moeder op bezoek en zag dit spechten schilderij hangen. Ze keek er naar en het was te merken aan haar dat ze het mooi vond. “Jammer hè ma, je wilt toch niets van mij hebben,” plaagde ik haar. Ja maar deze vond ze toch wel heel mooi. En daar bleef het bij.

Die avond ben ik naar het huisje van mijn moeder gereden met het schilderij van de specht onder mijn arm. Voor jou mam, want ik denk dat je deze wel wilt hebben. Er werd een plekje aan de muur gezocht en dezelfde avond hing het van af toen in haar huis. De lijstenmaker maakte er een mooie lijst omheen en het heeft jaren in haar huis gehangen. Tot ze kwam te overlijden en nu heb ik het als erfstuk weer terug en hangt het in mijn huis in de gang.

Wanneer mag je je kunstenaar noemen ?

Als je zo nu een dan de kwast en verf ter hand neemt, en het aantal schilderijen dat je hebt gemaakt en als geslaagd wordt beschouwt, dan wordt je zo nu en dan met kunstenaar aangeduid.
Onprettig klinkt dat niet, maar brengt je ook in verlegeheid. Is dat niet te aanmatigend om jezelf zo te noemen ?
Maar zo langzamerhand dringt het tot je door dat wanneer je iets doet het ook gaat worden. Voor mijn dagelijks werk rij ik in een auto en ben daarom chauffeur, dat staat ook op mijn loonstrookje.
Zo schuif ik langzaam maar zeker aan in de lange rij van kunstenaars, maar mijn bescheidenheid gebied me om wel achteraan te sluiten.

Mijn zoon fotgrafeerd en levert me dikwijls de modelen aan die ik schilder, zo is hij verleden jaar in Schotland/ Ierland geweest en kwam met rake opnames thuis van Jan van Genten en papagaaiduikers, die daar Puffins heten.  Als je dan zo'n clownesk vogeltje weet vast te leggen op linnen en je signeert het ...dan geeft het wel een kunstenaars-gevoel.