Schrijfsels

 

Een vriendschap die al meer dan dertig jaar standhoudt, kan duurzaam genoemd worden. Binnen die dertig jaar hebben we ook nog samen deel uitgemaakt met onze gezinnen van een leefgemeenschap. De gezinnen zijn uitgevlogen en wonen we weer al een paar jaar op onszelf, maar dat betekende niet het eind van een vriendschap. Elke zaterdag zoeken we elkaar op en gaan een eindje wandelen. Een wandeling waar we onze gedachten uitwisselen en pas geleden hebben we een oud idee weer eens toegepast. We nemen dan een blocnote mee en schrijven dan ieder een stukje, die we daarna aan elkaar voorlezen. Om de beurt noemen we een onderwerp voor die middag en schrijven dan elk daar een stukje op. Verleden keer was het onderwerp ‘dromen’ en nu was het mijn beurt en ik gaf als onderwerp ‘sporen’. Nieuw aan deze vorm is dat, als we elkaar ons stukje hebben voorgelezen het ook aan elkaar geven. Zittend op een boomstam schrijven we ons schrijfsel. Dit is het stukje dat mijn vriend op het onderwerp ‘sporen’ schreef, in dichtvorm:

SPOREN

Er staan veel beuken in dit bos
ook varens, dicht omringt door mos.
Het is hier stil, een koele plek
en een boomstam als onze stek.

Ik hoor de vogels in het groen
het doet me denken aan muziek van toen
vol harmonie en toch bijzonder
want elke vogel is toch een wonder.

Er loopt een pad, de heuvel af
je loopt er langzaam, of in een draf
omzoomd door alle schoonheid van het bos
hier lopen alle dieren los.

Want herten, zwijnen en de das
waren hier al voor ik er was
je ziet ze niet in ’t dichte woud
want het is de mens die hen benauwd.

Maar als je goed kijkt in het zand
dan lijkt het pad wel op een krant
met sporen die ons laten zien
dat zij hier wonen, ongezien.
                                                                              Kleis, 7 juni 2014.

Hij leest dit voor en ik lees voor hem het mijne en zo hebben we een bijzonder moment dat ook letterlijk gedeeld wordt. Ik heb het van hem in mijn map en hij heeft mijn verhaal in de zijne. En zo geven we aan onze wandeling een extra.