Knipoog

Het was op en zondag morgen tijdens een wandeling in het bos, toen ik een paar keien vond en deze opraapte. Ik had ergens op een poster een stapeltje stenen gezien en ik besloot van deze keien zo’n stapeltje na te maken. Wonderwel bleven die stenen op elkaar liggen ondanks dat ze grillig van vorm waren en niet stevig op elkaar lagen. Het was weliswaar een kwetsbaar geheel, maar bleef desondanks toch in tact. Ik maakte er een foto van met mijn telefoon en ging verder en raapte nog wat keien op en maakte verderop nog zo’n stapeltje. Het leek me toe dat het vast een spirituele betekenis zou hebben, immers het gaat om balans, harmonie en vorm om deze stenen op elkaar te stapelen. De kwetsbaarheid, een stevige wind zou het kunnen omblazen, een dikke regendruppel het uit zijn evenwicht brengen, een nieuwsgierige natte neus van een dier uit het bos zou het zonder moeite omdrukken. En dat was juist wat me aan begon te spreken, stevige stenen in een formatie gebracht, die toch heel kwetsbaar waren; het vergankelijke. Het bleek echter niet zo spiritueel te zijn als ik bedacht had en de benaming ervoor was: steenmannetje, De bedoeling daarvan is om een route te markeren of de hoogste punt van een berg aan te geven. Hoewel ik de naam wel aansprekend vond, vond ik de betekenis wat ontnuchterend. Maar alles heeft de betekenis die je er zelf aan geeft en ik bleef deze steenmannetjes maken langs de route die ik ’s morgens met de hond wandelde. Ik had ooit eens bedacht dat een kenmerk van een kunstenaar is om te verrassen. En de steenmannetjes die ik langs mijn route maak, zijn plekken waar anderen langs komen en die kunnen door mijn steenmannetjes verrast worden. Het begon mij een groot genoegen te geven om met dit idee deze mannetjes te maken en wonderwel vond ik telkens geschikte stenen om er weer ergens één te maken. Ik zal niet weten wie ze vinden en kan niet zien hoe er op gereageerd wordt, maar ik kan wel deze voorbijganger een knipoog geven en hem of haar groeten door middel van mijn steenmannetje.