Krabben in een mand.

Druk, druk, druk, als je die indruk kunt geven, dan lijk je het gemaakt te hebben, maar als iemand het tegen jou zegt, zegt hij dat hij geen tijd voor jou heeft. Want er zijn belangrijkere, interessantere dingen te doen dan jij. Zo is het maar net en je zou blij moeten zijn dat hij geen tijd voor je heeft, dan hoef je ook geen tijd aan hem te verspillen. Als je alleen een gaatje in iemands agenda bent, weet je dat je niet echt gewenst bent. Hooguit ben je een decorstuk in zijn machtige podium waar hij zijn succes op viert. Maar toch,.. als ik zo denk, ben ik de verkeerde krab?

Wanneer een krabvisser zijn fuiken leeghaalt doet hij de krabben die hij gevangen heeft in een mand en op die mand hoeft hij geen deksel te doen. Als een krab in de mand eruit probeert te klimmen, trekken de andere krabben in de mand, hem weer terug. Zo zorgen de krabben er zelf voor dat ze in het voordeel van de visser werken, die rustig de ene na de andere fuik kan leeghalen. Wij gedragen ons als die krabben, het is ons niet gegund uit die mand te klimmen en we beletten anderen het ook te doen, door ze weer terug te trekken. Zo blijven we vast zitten in ons systeempjes en hebben onze gedragingen erop aangepast, tegelijk goed op anderen letten, of die zich ook aan de ongeschreven regels houdt. De oplossingen van veel problemen liggen buiten de mand (out of the box ) en niet in het drukdoende, elke dag hetzelfde routine dienende, op zichzelf gerichte zijnde,… maar over de rand van de mand. Daar ligt onze vrijheid die we zo vaak bezingen en er zelfs oorlogen voor voeren. Maar hoe kom je los van die krab-mentaliteit?  Door te beginnen om de fuik te onderkennen. In de fuiken word een lokaas gelegd en dat brengt de krab ertoe de fuik in te lopen. De lokmiddelen die ons in een fuik doen belanden zijn altijd maar kleine stukjes die een verwachting oproepen dat er meer is, misschien achter in de fuik en ja, als je daar bent belandt kom je daar niet meer zo makkelijk uit. Achter in de fuik ligt een stuk papier met een pen erbij, of u daar even wilt tekenen, dan regelen wij het verder voor u… We zien anderen die die fuiken zijn ingelopen en denken misschien wel dat het er allemaal zo bij hoort en doen het vervolgens zelf ook. De bodem van de zee ligt bezaait met fuiken en er lijkt geen ontkomen aan.  Als krab,  eenmaal in de mand beland betaald hij met zijn leven en wij betalen ons hele leven. We maken vervolgens onszelf wijs dat het eigenlijk helemaal niet zo gek is in die mand, ook wel weer gezellig zo met z’n allen in hetzelfde schuitje te zitten, dat verbind, dat verbroederd.

De visser heeft niets voor de krab  gedaan, geen eten gegeven, niets, hij oogst waar hij niet gezaaid heeft, doet alleen die dingen ,ten gunste voor de zee en de krabben,  om zijn handel te beschermen. Terwijl collega vissers met sleepnetten de oceaanbodem stuk trekken, omdat die vissen op plekken, waar de zee toch groot genoeg is. Bijna net zo groot als hun hebzucht.  Druk, druk, druk, maakte we ons daarover maar eens druk. Het lijkt erop dat milieu en diervriendelijkheid, voor hobbyisten is, die hier en daar een succes boeken. Voor mensen die het niet zo druk hebben in het ‘echte’ leven en zich daar druk over maken, worden weg gezet als navelstaarders en geitenwollen-sokken.  Toch zouden dat de krabben kunnen zijn die het wel lukken, om uit de mand te klimmen en terug te vallen in de zee. Misschien om andere krabben te waarschuwen de fuiken te vermijden.