De maand
februari is zo’n punt dat we ruim veertig dagen in de winter zitten en nog
ongeveer vijftig te gaan hebben voor het weer lente is. Ik heb een sterke
neiging tot aftellen en elke avond weer op te merken dat het weer een paar
minuten langer daglicht is. De merel oefent ‘s morgens zijn zang al weer
voorzichtig. Heldhaftige krokussen komen al boven de grond en de sneeuwklokjes
staan al weer volop te bloeien. Winter is mooi door zijn winterse sferen, een
grijs veld met nevels, rijp op de bomen, de vrieskou, het zijn dagen dat de
warmte van de kachel gezelligheid in het huis brengt, maar de gasrekening tegelijk
ook het verlangen oproept dat het weer voorbij is. Het is lekker om
gehandschoent en besjaald met de kraag omhoog een frisse neus te halen, met
vooruitzicht naar de warme kachel en in het meest ideale, een kop warme
chocolademelk. Nee, ik heb niets tegen de winter, maar ik ben zo voor de lente.
De winter is het slapen en heerlijk wegdromen, de lente is het wakker worden en
op te leven, met al het leven dat zich weer met je mee gaat roeren. Ik las dat
we wezens zijn met een lege ruimte in ons. Daar is de winter voor om ruimte te
maken, een voorjaarsschoonmaak. Ruimte maken voor nieuwe dingen.
Het jaar zou
niet op 1 januari, maar op 21 maart moeten beginnen. Om fris een nieuwjaar te
beginnen bij de aanvang van de lente. Hoeveel makkelijker maakt het dan om je aan
je voornemens te houden, als alles bruist van het leven om je heen. De ruimte in ons kan zich vullen met de
buitenlucht, de lucht die door ons heen gaat. Een frisse wind. Maar waar heb ik
het over, we zitten nog midden in de winter. Alles heeft zijn tijd onder de
zon. Een eikel draagt de toekomst in zich en heeft alles in huis om een
geweldige eik te worden, bestand tegen weersinvloeden en stormen die nog moeten
gaan woeden. Die zijn takken uitspreid, waar de vogels op kunnen rusten, waar
het eekhoorntje over heen roetsjt. Het is niet het verleden wat de eikel in
zich verborgen heeft, maar de toekomst. Uit deze les van de eikel kunnen we
voor onszelf opmaken dat , dat ook voor ons van toepassing is, of kan zijn.
Een eikel
die de belofte van een eik in zich draagt, toont daarmee een eigenschap die we
ook in ons kunnen herkennen. Je bent niet zozeer het resultaat van je verleden,
wat we vaak beweren en denken, maar van je toekomst. Klinkt niet logisch om het zo te zeggen, maar
het zou ook best zo kunnen gaan. Je verleden is je verhaal en is vaak
onomkeerbaar, wat voor de vervelende dingen ook werkelijk vervelend kan zijn.
De toekomst is het pad dat voor ons ligt en dat hoeft niet perse het verlengde
te zijn van het verleden. De eik concentreert al zijn eigenschappen in die
kleine eikel en laat het rijpen, voordat het op de grond valt. Die eikel heeft
de mogelijkheden om op een nieuwe plek te ontkiemen. Daar zijn wortels uit te slaan en een nieuwe
toekomst te beginnen. Een eikel heeft niet veel invloed op de plek waar het
terecht komt, daar zorgt een Eekhoorntje of een Gaai voor en dat niet met de
gedachte dat het daarmee een eik aan het planten is. Het zijn de dingen die
gebeuren en zo gebeuren er ook dingen met ons. Maar wij zijn dan wel ons eigen Eekhoorntje
of Gaai en kunnen wel bewust de plek bepalen waar ons eikeltje kan ontkiemen.
Het is nu
nog winter en de kiemen hebben een wijsheid in zich, die hun het juiste
tijdstip om te ontkiemen aangeeft. Ik las over de Chinese Bamboe, die vijf jaar
onder de grond blijft, om vervolgens als het dan na die jaren gesluimerd te
hebben onder de grond boven de grond komt in vijf weken tijd uitschiet tot enkele
meters hoogte. Groeit hij nou in vijf weken zo hoog, of heeft de bamboe er vijf
jaren voor nodig deze hoogte te bereiken. Als een plant al zoveel wijsheid
heeft om op het juiste moment in actie te komen, hoeveel temeer zouden wij dat
dan moeten kunnen. De winter laat het zaad nog sluimeren, maar vroeg of laat
komt de kiem tot leven en is er geen houden meer aan,…dan is het lente.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten