We gaan voor Goud

Het Olympische vuur brandt weer. Ontstoken door twee mensen die een land vertegenwoordigen dat in oorlog is met elkaar. Allebei dragen ze de fakkel en brengen het naar de plek om het Olympische vuur te ontsteken. Zo eenvoudig is het blijkbaar, niet de wapenen maar de uitgestoken hand,  brengt nader, zoals even daarna de zuid Koreaan, de vrouwelijke vertegenwoordiger van Noord Korea, de hand reikte en schudde. De uitgestoken hand, het vuur van de fakkel en de vlam, het is sprookjesachtig en de hele wereld kijkt ernaar. Haast te mooi om waar te zijn en we zijn geneigd te denken dat er misschien een addertje onder het gras zit. Ook al zou dat zo zijn ( en wie is daar niet bang voor ) het laat op dit moment wel zien waar het echt om gaat. Landen horen niet met elkaar in oorlog te zijn, conflicten kunnen met een uitgestoken hand beter worden opgelost.  

Er is Goud, Zilver en Brons te scoren. En zoals bij veel sporters die op eerdere Olympische Spelen een medaille hebben gehaald, zie je vaak in interviews met ze dat de medaille in een keukenlaatje gelegd is en er vaak naar gezocht moet worden als ernaar gevraagd wordt. Een schaatser heeft zelfs een paar jaar na zijn overwinningen, zijn medailles verkocht.  Het Goud heeft de waarde van de gehaalde prestatie en ook al gaat het er tijdens de spelen om hoeveel medailles er behaald worden, toch gaat het uiteindelijk om de Olympische gedachte: Niet het winnen, maar het meedoen. Winnen is mooi meegenomen en houdt de spelen scherp. Het geeft mooie televisie en 14 dagen sport, waarvan ik van de winterspelen het kunstschaatsen toch wel één van de mooiere onderdelen vind. Hoeveel gratie en soepelheid er in de bewegingen van de schaatsers tot uitdrukking komen, dat is wat anders dan het rodelen, waar iemand in een onappetijtelijke houding met grote snelheid van een berg af suist.

De vlam brandt en nu maar hopen dat het vuur warm genoeg is om de verkilde verhoudingen tussen welk land dan ook, te verwarmen. Want uiteindelijk zijn vele landen daar vertegenwoordigt.  Hetzelfde journaal dat melding maakt van het Olympische spektakel, heeft ook een item over het conflict in het Midden Oosten waar huizen stuk gebombardeerd worden en vaders in paniek hun kinderen in veiligheid proberen te brengen, terwijl om hen heen de bommen vallen. Niet te rijmen met een Olympische gedachte.  De gemeente verkiezingen staan ook weer voor de deur en de toon van de debatten moet vooral hard zijn, letterlijk en figuurlijk. Hete hoofden en koude harten die tegen over elkaar het gelijk van de ander niet gunnen, tot zelfs schelden aan toe. Terwijl we net bij de opening van de Olympische Spelen  een goed voorbeeld hebben gezien. Samen de fakkel dragen, gezamenlijk de vlam te laten ontbranden en elkaar de hand toe steken. Dat is Goud waard.