Gekortwiekt

In een dierenspeciaalzaak hangt een soort kroonluchter aan het plafond gemaakt van takken. Op die takken zitten een stel Grasparkieten, luid te kwetteren en klimmen op en neer over de takken. Koddige vogeltjes en mooi gekleurd en dat is dan ook precies hun lot. Ik vroeg de winkelier waarom ze niet rondvlogen maar zo op die kroonluchter van takken bleven. Dat is omdat ze zijn gekortwiekt.  De ogenschijnlijke vrolijke vogeltjes waren gevangen door ze te beperken  door een paar centimeter van hun vleugel af te knippen. Opeens was de vrolijke scene in de winkel een vrij trieste. Om van een vogel datgene te ontnemen wat het zo kenmerkt, de mogelijkheid om te kunnen vliegen, is toch iets waar wij te ver in gaan. Beperken door het achter gaas te houden is al bedenkelijk, maar het dier te handicappen dat het niet meer kan vliegen is op zijn minst niet eerlijk tegenover het dier. Ik hoor in zulke gevallen vaak de opmerking dat deze dieren niet beter weten. Kan zo zijn, maar wij horen wel beter te weten. Om van vogeltjes levende etalagepoppetjes te maken getuigt niet van die levenswijsheid.

Bijna elke veer die ik op mijn wandeling vind, pak ik op, omdat ze voor mij het symbool zijn van vrijheid. Met deze veer is een vogel in staat om te vliegen. Veren die telkens vernieuwd worden en zo het verenkleed onderhouden om  de vogel in topconditie te houden en er voor zorgt dat het kan vliegen. Als ik dan zo’n veer gevonden heb en in mijn hand houdt, zie ik boven mij de vogels langskomen. Jaloersmakend om ze zo vrij door het luchtruim te zien bewegen. Zijn we misschien zo jaloers dat we hen willen beperken door ze in kooien te willen houden, of hun vleugels te kortwieken?