De natuur en ik

 

Het groene blad aan de bomen neemt op één of andere manier waar dat het elke dag korter licht is. Een signaal voor de boom om het bladgroen uit het blad terug te trekken en deze kostbare voedingsstof weer terug te laten stromen de boom in. Hoe de boom dat weet en weet wat te doen is mij niet duidelijk. Als ik de stam af kijk en tussen de takken zoek, ik zie nergens iets wat op sensoren lijkt, zoals wij onze ogen en oren hebben om de omgeving gewaar te zijn.  Als het bladgroen uit de bladeren wegvloeit, verkleurd het blad en weten wij weer dat het herfst is. Zoals de vogel die zingt laat weten dat het voorjaar is, laten de bomen ons weten dat het herfst is door het verkleuren van het blad. Zo gaat dat en daar heeft de natuur ons niet voor nodig, wij kunnen ons erover verwonderen, dat al die dingen plaatsvinden. Er is zoveel om ons over te verwonderen en wijzelf vallen daar ook onder. Vaak hebben we het idee dat we los staan van de natuur en die vergissing heeft al heel wat fouten veroorzaakt, vaak ten nadele van de natuur. 

Het viel me gisteren weer eens op toen we in Ikea liepen, waar de parkeerplaats vol stond en de mensen in de winkel op zoek waren naar spullen in hun huizen. Ook wij liepen er met een boodschappenlijstje en keken om ons heen om eventueel toch meer in het winkelwagentje te stoppen dat we eigenlijk nodig hebben. Het ging ons om een klok in de keuken en een deurmat voor bij de voordeur, maar kozen daarvoor dat te winkelen in die grote winkel met allerlei hebbe dingen. Al die mensen die daar lopen en waar sommige een volle kar voor zich uit duwde, deden me denken aan de prieelvogel. Een vogel uit het tropisch regenwoud, die letterlijk van gebogen takjes een prieeltje maakt en vervolgens allerlei gekleurde steentjes, bloemetjes en andere dingen verzamelt. Die netjes rangschikt en etaleert en dat alles om een vrouwtje te imponeren. Hij bewaakt zijn prieeltje, want soortgenoten willen nog wel eens wat stelen en ondertussen vult hij zijn voorraad spulletjes aan en geeft het een opvallende plekje. Het is zijn territorium en richt die naar zijn smaak in en hoopt daarmee een vrouwtje te interesseren, die langskomt en met haar kritische blik het alles op waarde schat, ze gaat nog even bij de buurman langs en maakt dan haar keuze. De vogels imponeren door spulletjes te verzamelen en uit te stallen in hun territorium. Zo’n grote winkel met van alles te koop is net zo’n verzamelplek, je gaat ermee langs de kassa en betaald en het is vanaf dan van jou. Het wordt ingeladen in de auto en naar hun territorium gereden. Wij hadden ook een paar spullen meer dan op ons lijstje stonden en brachten dat mee naar ons territorium. De nieuwe klok hangt aan de muur en de deurmat ligt voor de deur. Onze motivatie is anders, maar we lijken toch wel erg veel op zo’n prieelvogeltje. Zoveel verschillen we niet en zo ver staan we toch niet van de natuur af.

 

 

Van bovenaf

 

Een lichte mist hang boven de hei. Ieder struikje en heideplant is behangen met talloze spinnenwebben, waar kleine dauwdruppels zich aan hechten. De zilveren spinsels die door duizenden spinnen zijn geweven en die straks, als de dauw weer is opgelost  bijna onzichtbaar worden. Uit het lijf van de spin weet het een draad te spinnen en met die draad een web te weven, alles op eigen kracht en met eigen middelen. Als ik kijk hoe Berdine haar haakwerken maakt, daarvoor bollen wol nodig heeft en een haaknaald, een patroon uitkiest waar ze haar door laat leiden, en de mooiste kleden haakt, maar er weken over doet, terwijl de spin in een nacht zijn web weeft. Dingen om je over te verwonderen en elke keer weer iets anders te bieden heeft, straks het kleurende blad, de trekkende vogels die langskomen, het rijp op de bomen en het veld en zo schuift het jaargetijde door naar de winter.

Als ik op Google Earth kijk en de plek bekijk waar ik woon, de paden die over de hei lopen en goed zichtbaar zijn en de paden weet die onder de boomkruinen lopen, waar ik dagelijks met de hond loop, hoop ik op één van de paden ons te zien lopen. De foto’s zijn in de vroege ochtend genomen, te zien aan de lage schaduwen die de bomen naar het zuidwesten geven. Maar dat zijn ook juist de tijdstippen dat ik buiten ben, maar op geen van de paden is er iemand te zien en ik ook niet. Ik vermoed dat ze dat uit de foto’s filteren, want overal zijn de paden en wegen leeg op de foto’s van Google Earth. De vogels die zich ophouden in de boomkruinen en het bosleven dat zich roert, het blijft net als op de grond veelal onzichtbaar, zoals de duizenden spinnen die hun webben weven, juist door de webben hun aantallen zo laten blijken. Als ik zo neerkijk met de camera van Google op de voor mij zo bekende plekken en met mijn vinger over de kruinen heen de paden volg en als uitgangspunt de open plekken in het bos aanhoud, dan roept het , net als een foto van vroeger allerlei herinneringen op. De aanblik van boven af, op het voor mij zo bekende terrein, aanleiding geeft tot allerlei gedachten en herinneringen. Het roept het verlangen op de schoenen aan te trekken, de hond te roepen en naar buiten te gaan, naar één van de plekken op de foto, weer een onzichtbaar spoor te trekken door het bos en daar weer even aanwezig te zijn geweest . Het is mijn thuis en door de foto van bovenaf, waar ik de omgeving en ons huis in één oogopslag kan zien.

Zaterdag

 

Zaterdag, zoals het elke zaterdag weer zaterdag wordt, met daarin de ritmes en de gewoontes van de zaterdag. Weekend, even niet door het werk gedicteerde ritme, boodschappen doen voor het weekend en voor een deel voor de rest van de komende week. Een verhaal te schrijven voor de middag als ik mijn vriend weer ga bezoeken en we elkaar het verhaal dat we schreven voor de zaterdag, elkaar voorlezen. Iets wat tot een gewoonte is uitgegroeid en nu al verscheidene jaren zo gedaan wordt, wat een bijzondere eigenschap aan onze vriendschap geeft. De gesprekken die we voeren en de gesprekken die we hebben naar aanleiding van het verhaaltje dat we voor elkaar schreven, die in schrijfstijl van elkaar verschillen, een verschil die ons ieder uniek maakt en elkaar daarvoor bewonderen. De overeenkomsten die we met elkaar hebben als het gaat over het leven, de natuur en het geloof. We hebben heel wat meningen daarover gevormd en ook al heel wat weer herzien en bijgesteld. We leven ons eigen leven en door de week gaan we ieder ons eigen gang en denken na over het verhaal dat we op papier gaan zetten voor de zaterdag. Gebeurtenissen, fragmenten uit de gelezen boeken, films, TV, radio, het brengt me de indrukken waar een verhaal uit op te maken valt. 

 Het is als de warmte die een broedende vogel aan zijn ei geeft door toewijding en geduld, zelfs haar lichaam aanpast door een broedvlek op haar borst vrij te maken dat het ei door die plek de meeste warmte aangeboden krijgt en het ei laat groeien, dat wat in het ei zit, een gelei en een dooier, een nieuw leven in de dop dat enkel warmte verlangt, maar alles heeft om tot een vogel uit te groeien. De moedervogel heeft geen enkele instructie gehad, toen er een ei door haar gelegd was, wist ze wat ze te doen had en volgde die innerlijke instructie op, zonder misschien een teken te hebben dat wat ze doet ergens toe leidt. Die innerlijke drang iets te doen, die wij misschien te vaak negeren, maar die de broedende vogel, zonder boeken, zonder uitleg door onderwijs, van binnenuit weet. Als een ei vanbuiten af gebroken wordt is het kapot, als het breekt van binnenuit, begint het leven. Het leven vind zijn eigen weg. Zo gaat het vanaf het eerste ei af en zo zal het zich herhalen zolang er vogels zijn die een ei leggen. Het wonder en wonderlijke van het leven vindt voortdurend plaats, het kuiken krijgt vleugels en kan vliegen, met de kracht van kwetsbaarheid ontvouwd het leven zich en zonder daarin het voor te nemen, vastbesloten zijn het leven aan te gaan.
Ik ben leven dat leven wil, te midden van leven dat leven wil. Op zaterdag en elke dag van de week.