Van bovenaf

 

Een lichte mist hang boven de hei. Ieder struikje en heideplant is behangen met talloze spinnenwebben, waar kleine dauwdruppels zich aan hechten. De zilveren spinsels die door duizenden spinnen zijn geweven en die straks, als de dauw weer is opgelost  bijna onzichtbaar worden. Uit het lijf van de spin weet het een draad te spinnen en met die draad een web te weven, alles op eigen kracht en met eigen middelen. Als ik kijk hoe Berdine haar haakwerken maakt, daarvoor bollen wol nodig heeft en een haaknaald, een patroon uitkiest waar ze haar door laat leiden, en de mooiste kleden haakt, maar er weken over doet, terwijl de spin in een nacht zijn web weeft. Dingen om je over te verwonderen en elke keer weer iets anders te bieden heeft, straks het kleurende blad, de trekkende vogels die langskomen, het rijp op de bomen en het veld en zo schuift het jaargetijde door naar de winter.

Als ik op Google Earth kijk en de plek bekijk waar ik woon, de paden die over de hei lopen en goed zichtbaar zijn en de paden weet die onder de boomkruinen lopen, waar ik dagelijks met de hond loop, hoop ik op één van de paden ons te zien lopen. De foto’s zijn in de vroege ochtend genomen, te zien aan de lage schaduwen die de bomen naar het zuidwesten geven. Maar dat zijn ook juist de tijdstippen dat ik buiten ben, maar op geen van de paden is er iemand te zien en ik ook niet. Ik vermoed dat ze dat uit de foto’s filteren, want overal zijn de paden en wegen leeg op de foto’s van Google Earth. De vogels die zich ophouden in de boomkruinen en het bosleven dat zich roert, het blijft net als op de grond veelal onzichtbaar, zoals de duizenden spinnen die hun webben weven, juist door de webben hun aantallen zo laten blijken. Als ik zo neerkijk met de camera van Google op de voor mij zo bekende plekken en met mijn vinger over de kruinen heen de paden volg en als uitgangspunt de open plekken in het bos aanhoud, dan roept het , net als een foto van vroeger allerlei herinneringen op. De aanblik van boven af, op het voor mij zo bekende terrein, aanleiding geeft tot allerlei gedachten en herinneringen. Het roept het verlangen op de schoenen aan te trekken, de hond te roepen en naar buiten te gaan, naar één van de plekken op de foto, weer een onzichtbaar spoor te trekken door het bos en daar weer even aanwezig te zijn geweest . Het is mijn thuis en door de foto van bovenaf, waar ik de omgeving en ons huis in één oogopslag kan zien.