Op het gevaar dat ik juist reclame maak voor een tv-programma dat ik je aanraad niet te gaan zien, moet ik het er toch even over hebben. Het enige wat ik ervan gezien heb is de trailer van het programma, wat me genoeg redenen gaf om dit niet te willen zien. Het spotje begint dat ( let op ! ) gewone burgers opgeleid worden tot special forces. Dat die stakkers die daar in een clubje op het scherm komen aanlopen, “gewone” en die in opleiding gaan om “special “ te worden gemaakt. Niet voor watjes maar voor doorzetters, zoals de instructeur met een kaalgeschoren hoofd en blijkbaar al jaren “special “Is, met een half schreeuwend stem de nu nog gewone toespreekt : “ Je zult jezelf tegenkomen op een manier zoals je jezelf niet eerder tegengekomen bent” Stoere taal in een stoere omgeving waar eerst van kleding gewisseld moet worden, in uniformen en gevechtskleding, want dat is het eerste kenmerk van het special worden. Toen de kinderen op de lagere school zaten, was het een rage om kinderen zo’n camouflage pakje aan te trekken, tot de schoolleiding die aanloop en waarschijnlijk ook het wat agressieve gedrag dat het met zich meebracht, zat waren en het de ouders verbood de kinderen, nog langer in die kledij naar school te sturen, want zo zeiden ze, we staan ook niet toe dat de kinderen als clown verkleed naar school zouden komen. Hoe treffend kan een vergelijk zijn.
Zitten we echt te wachten op nog meer geweld op tv? Helpt het om mensen met oorlogstuig en handelingen, om zichzelf te vinden. Begeleid door een schreeuwende instructeur die al eerder deze hersenspoeling heeft ondergaan. Veel films die aangekondigd worden en die een trailer hebben, geven ook veel aandacht aan hun geweldige scenes, alsof wij dat als een aanbeveling zien om de film te gaan bekijken. Het mooie van film on- demand te kijken is die schuifbalk onder aan het scherm, als het gewelddadig wordt en wat we in de maatschappij zouden aanduiden met zinloos geweld, zet ik de cursor op de balk en spoel de film voorbij de geweldsscène. Scheelt me een hoop ergernis, en kan de film inhoudelijk beter volgen, zonder afgeleid te zijn door een dosis geweld. Het is toch behoorlijk gênant twee kerels te zien vechten en elkaar op het gezicht te zien slaan, en dat bij jezelf te vergoelijken dat dat spannend is, wacht dan maar tot iemand jou zo behandelt of dat leuk is om naar te kijken. Een kleine jongen die al een telefoon was toevertrouwd zat ook de hele dag filmpjes op zijn telefoon te bekijken. Het was bijna onmogelijk hem niet te zien dat hij niet naar zijn schermpje zat te staren. Ik zat naast hem en hij schoot in de lach en ik vroeg hem wat er leuk was. Hij liet mij een stukje zien en wat ik daar zag vulde me met afschuw, zo’n explosie van geweld dat bij deze twaalfjarige het op de lachspieren werkte en hij verklaarde daarbij dat : “ Hij er zo van kon genieten om mensen pijn te zien lijden. “
Eén van de voornemens van een nieuw jaar is: ik stel voor dat we onze dosis behoefte aan geweld op TV gaan minderen, dan wordt het nieuwe tv-programma dat zich zo special aankondigt een gewone flop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten