Water

Drie uur s ‘nachts, een donderslag maakte me wakker gevolgd door het geruis van de regen. Het is een opluchting, want de droogte werd zorgelijk, bladeren verwelken, het stuift en het ruikt zelfs droog, erg droog. Regelmatig onweerde het de afgelopen dagen, maar daarbij bleef de regen telkens uit. Witte beaderde flitsen trokken grillig door de lucht, gevolgd door een dreunende donder. Zowel de flitsen als de donder zijn een geweldig indrukwekkend schouw- en hoorspel.  De echo die nadreunt, een geluid dat resoneert in de borstkas, maar de wolken losten weer op of dreven weer af, maar nu is het dan weer zover; regen. Het is op dit moment voor de hand liggend om te zeggen dat regen rijmt op zegen. Op de bospadden glinsteren weer zilveren plassen waarin de bomen en de lucht weerspiegelt worden en waar de hond weer lekker doorheen banjert. Het ruikt fris en er is water in overvloed voor de dieren in het bos. De paar drinkplekjes die ik in het bos heb gemaakt door een klein afwasteiltje in de grond in te graven en deze haast dagelijks met een paar flessen water bij te vullen, voldeden natuurlijk niet genoeg en was maar op beperkte schaal door mij toegepast. Als ik dan op afstand even stond te kijken en zag dat er al snel vogels op die drinkbakjes afkwamen, gaf het mij een gevoel dat ik in ieder geval een kleine bijdrage aan deze dieren heb kunnen geven. Maar nu even geen zorg meer en geen gesjouw met flessen water in mijn rugtas, om de bakjes bij te vullen. Ik hoopte naast de vogels waarvan ik zag dat ze er gebruik van maakte, ook dat een vos, een ree, een eekhoorn, misschien een marter, ja een varken mag natuurlijk ook een slok eruit halen, maar de bak die ik op de Haspel heb staan is overhoop gehaald, waarschijnlijk door een varken, of was het een Das die de bak omkeerde? 

 De plassen voorzien nu ruim voldoende en meer en op grotere schaal dan ik ooit kan doen. Maar ik kon toch niet machteloos toekijken en me afvragen waar ze hun drinken vandaan moesten halen toen het zo droog was.  Het kwam door een fragment uit de film “ Evan Almighty “ waarin God die door Morgan Freeman zo meesterlijk vertolkt wordt, in gesprek met Evan, die zijn zorg uitsprak dat hij de wereld wilde verbeteren, maar niet wist hoe dat te doen. Dit gesprek vond plaats in een tuin en God bukte zich, pakte een schaal van de grond, veegde het blad eruit en vulde de schaal met een gieter. Een hond die verderop in de tuin stond, kwam direct op het water af en dronk ervan. God keek Evan aan en met die warme donkere stem van Morgan, die ik benijd, zei hij: “ one act of random kindness” dat is wat de wereld verandert, stap voor stap een daad van liefde en uit liefde. One act of random kindness. Dat inspireerde mij om die waterbakjes in het bos te plaatsen en Ik hoop dat mijn waterbakjes voor de vogels daarbij ook bijdragen.