Het regent
en de druppels op de ramen biggelen naar beneden, water waar we van de zomer
zo’n behoefte aan hadden. Nu zijn bomen en struiken verdroogd en sommige lieten
vroegtijdig hun blad vallen. Overal staan verdroogde bruine stuikjes op de hei
die het te verduren hebben gekregen, omdat de regen van de zomer uitbleef. Gisteren
zag ik de laatste, van een serie van vijf afleveringen “ Frozen Planet 2 “ op BBC1. Waren de vier ervoor nog met de
prachtige beelden waar de BBC wel raad mee weet, geheimenissen hoe het
dierenleven in de koude delen van de wereld leven en ons met verbazingwekkende
beelden ervan getuige doet zijn. De laatste aflevering toonde de
afschrikwekkende beelden van een pinguïn kolonie die doordat het niet sneeuwde,
waar de kuikens van de pinguïn met hun dons kleed uitstekend tegen bestand
waren, maar door de stijging van temperatuur, het nu in plaats daarvan regende
en modder en het nat het dons doorweekte en de kuikens rilde en stierven van de
kou. De onderzoeker die al jaren onderzoek deed aan deze vogels stond met
tranen in de ogen en moest zijn betoog afbreken omdat zijn tranen zijn stem
brak. Hij liep over een strand waar voorheen honderden van deze vogels broedde
en er was er geen één meer. Gletsjers die in hoog tempo afkalven en langzaam
het zeeniveau verhogen. IJsberen die hun toevlucht zoeken op vuilnisbelten
omdat hun leefgebied, het ijszee, onder hun poten weg is gesmolten. Het stemt
me droevig, temeer wij er mogelijk de oorzaak van zijn en ook al zou het niet
zo zijn, zoals sommige beweren, dan nog kunnen we er niet omheen dat onze
bijdrage eraan niet gering is. Zo galant zijn we niet omgegaan met de
grondstoffen, de planten en de dieren. We kunnen niet onverschillig zijn en al lijkt
het maar weinig te helpen, doen wat we kunnen doen, want ergens is een
kantelpunt en eenmaal daaroverheen is er misschien geen weg meer terug.
Er zijn er
die er erg nonchalant over kunnen doen en het als een gegeven beschouwen
“ dat we eraan gaan “ , een onverschilligheid waar ik van huiver, temeer dat ik
kinderen om me heen zie spelen, waarvan wij hun toekomst afnemen door ons
zelfzuchtig gedrag. Onze ouders hadden het beste met ons voor, hebben we dat
ook met onze kinderen? Het is onze generatie die de zee volgegooid heeft met
plastic, leeggevist, dieren in erbarmelijke omstandigheden laten opgroeien voor
een overdaad aan vlees te consumeren. Sturen vliegtuigen in de lucht die enorme
uitstoot geven voor een vakantie aan het strand en scheuren met auto’s rond in
wedstrijdjes waarvan we de coureurs als helden eren. Boeren en bedrijven die
meer dan alleen een product produceren, maar wat er uit de uitlaat komt de
atmosfeer besmetten. Het moet allemaal kunnen, maar het zou verstandiger moeten
gaan. Een besef dat langzamer gaat dan de gletsjers smelten. De documentaire roept ons op, blijf bij de
les. We kunnen het ons niet meer permitteren oorlog te voeren, doorgeslagen politici
aan het woord te laten, voetbalwedstrijden boven elk menselijk belang te
stellen. Onze aandacht is kapot, zei iemand op TV, en als dat zo is laten we
dat herstellen. Aandacht te hebben voor de dingen waar het echt om gaat. Misschien
loopt het niet zo’n vaart als we in onze slechtste scenario’s kunnen bedenken,
maar als het allemaal meevalt is het toch een teken aan de wand dat het zo kan
gaan als voorspelt wordt en dat ziet er niet best uit. De Aarde is te prachtig,
om pinguïns te laten verkommeren en ijsberen hun leefgebied te laten wegsmelten.
Wie rommel maakt, moet het ook opruimen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten