Gisterenmiddag
kwamen twee vrouwen langs het bankje waarop ik zat te lezen, Lisa lag voor me om
haar heen te kijken, één van de vrouwen stond stil en keek naar Lisa,
glimlachte en maakte met haar handen een wijds gebaar, alsof ze het geheel
omvatte in een onzichtbare lijst eromheen en zei: “een mooi tafereel jullie zo
te zien.” Mooie vriendelijke woorden en ik bedankte haar ervoor, ze liepen weer
door en ik gloeide nog wat na van dat vriendelijke moment. Ik lees nog steeds
in het engelenboekje en lees aandachtig om me de mooie momenten uit dat boekje
me niet te laten ontgaan. Net als die vrouw met een ronde handgebaar te zeggen
dat het een mooi tafereel is, waar de
engel en de schrijver weer een bladzijde vullen. Het boekje bevat net iets meer
dan honderd bladzijden, maar de kleinheid van de omvang van het boekje, wordt
overtroffen door een rijke inhoud, die het zoveel groter maakt. En daar getuige
van te zijn van de engel en de schrijver. Ik las over schoonheid:
“ De schoonheid is de stuwkracht van het leven in alle dingen. Men kan de
schoonheid slechts zien en aanbidden met het licht van de ziel. “
… een mooi tafereel.
Schoonheid
die de liefde in je openbaart. Iets wat je aandacht op een speciale manier
vraagt. De kleur en de geur van een bloem die nog in de knop droomt, te herkennen
en bijna klaar is dat het zich opent, wacht tot het zich openbaart in een
toekomstig tijdstip waar je hoopt getuige van te zijn. En wanneer het dan
schittert in kleur en bedwelmt met geur, je alles zo subtiel en aanwezig voor
je ontvouwt, dat de ziel daarvoor nodig is om het werkelijk te zien. Als je ooit twijfelt aan de ziel, op zulke
momenten is die er dan.
Tegenover schoonheid staat lelijkheid, maar toch als de bloem is uitgebloeid,
de kleuren zijn vervaagt en de geur is vervluchtigd, de bloem lelijk wordt en
uitgeleefd, dan is er in die dorre verwelkte bloem, een andere schoonheid die
zich ontvouwt tussen die dorre kelkbladeren.
In het liefdesspel tussen de bloem en het insect is het zaad bevrucht en
sluimert daarin een nieuwe plant met nieuwe bloemen. Geconcentreerde schoonheid,
die zich onzichtbaar ophoudt in het zaad. Om in een ander seizoen uit de kiemkracht
gedreven een nieuw voorjaar, of een nieuwe zomer tevoorschijn kan komen.
… een mooi tafereel.
Alles lijkt
een moeiteloos proces en toch zijn er vele dingen voor nodig het tot stand te
brengen. Zoals die vriendelijk mevrouw, die de hond en mij, de omgeving en de
plek, de vogels, de bomen, de wolken in de lucht, als één plaatje gezien, een
plaatje waarin ik en de hond zitten en de schoonheid ervan in een rond handgebaar
omvat,
… een mooi tafereel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten