Wedstrijdje

 

Het heeft wat geregend vannacht en dat geeft een nevel op de open plekken en het voelt fris aan. Ik begin het koud te krijgen, tot ik me besef dat ik gisterenmiddag de jas in de fietstas heb gedaan, voor de eventuele bui die er verwacht werd maar niet kwam. Jas aan en het voelt al wat aangenamer, voelde of ik toevallig de handschoenen nog in de jaszakken had zitten, maar zo mooi werd het dan weer niet. Ik moet het voortaan maar andersom doen, met de jas aan van huis gaan en dan kan ik hem eventueel alsnog in de fietstas stoppen. Een Merel zingt nog, zijn slotzang van dit seizoen zat ik me te bedenken, maar verderop op een bospad zongen nog twee Zanglijsters en een Merel volop. Ik zoek een bankje dat in de Zon staat, die langzaam opkomt en de eerste stralen over de aarde strooit. Ik vind een bankje aan de rand van een stukje hei en draai daar mijn thermosfles open. De vroege stralen van de zon geven nog niet veel warmte, maar het is wel lekker er me in te koesteren, met daarbij een warme slok koffie door mijn slokdarm te voelen. Een Merel begroet de zonsopkomst met zijn lied, welluidend, alsof het nog lente is. Ik luister naar zijn lied en vraag me af of hij nu een verhaal verteld of een gedicht voordraagt. De rustige weloverwogen zang van deze vogel voegt veel toe aan de sfeer van deze ochtend hier aan de rand van de hei met de opkomende zon, die de mistflarden langzaam doet verdampen. Misschien verteld de Merel daar wel zijn verhaal over, of gaat zijn gedicht over de Zon de mist en de hei. Ik zou wel eens willen weten wat hij te zeggen heeft wat hij in zulke zuivere klanken weergeeft.  Dan is het verhaal uit of het gedicht klaar en neemt hij een pauze.

 Een Buizerd is boven in een kale top van een Berk gaan zitten. Poetst daar zijn veren en ik besef me dat ik iets gemeenschappelijks heb met deze vogel; we hebben allebei een plekje in de zon opgezocht om ons daarin te koesteren. Ik spreek af een wedstijdje met hem te doen, wie het langst volhoud en het eerst opstapt, in zijn geval opvliegt. Ik zit lekker en de Merel heeft zijn zangpost weer ingenomen en gaat verder met zijn verhaal… of is het toch een gedicht?  Ik schrijf mijn bladzijde vol en houdt de Buizerd in de kijker. Hij zit op een kleine honderd meter bij me vandaan en net als ik heeft hij weinig aanleiding om uit de koestering van de steeds warme zonnestralen te gaan. Ik zit bijna drie kwartier te wachten en besluit het dan maar op te geven en de Buizerd deze wedstrijd te laten winnen. Met dat ik opstap komt er een Kraai bij de Buizerd langs en stoot hem van de tak. De Buizerd vliegt weg, zo bezien is de strijd toch nog onbeslist, we stapten tegelijkertijd op. Als ik wegfiets zingt de Merel nog steeds.

 

Boeken

 

We verblijven in een huis dat vol met boeken staat. Boeken staan rug aan rug in de boekenkasten over het huis verspreid. De studeerkamer is een plek waar ik graag kom en me omgeven weet met boeken, veel natuurboeken en boeken met levenswijsheden, en ook oude boeken met bruine kaften. Er tussen te zitten geeft je al het gevoel, wijzer te zijn. Ieder boek is geschreven door iemand die een gedreven idee had om het op te schrijven. De schrijver  had jou in gedachten toen hij het boek schreef, heeft gewikt en gewogen en het verhaal dat hij zichzelf al zo vaak verteld had in zijn hoofd,  op papier overgebracht, om het wereldkundig te maken. Het boek over vlinders is tot stand gekomen door vele uren buiten te zijn en vlindersoorten te ontdekken, allerlei gebieden bezocht en het verlangen kreeg vorm in de aantekeningen om er een boek van te maken. Zijn belevenissen en foto’s deelt hij in het boek en dat boek is jou ter beschikking. De uren die eraan vooraf gaan aan observeren, en de reizen die ervoor gemaakt zijn, worden omgezet in woorden, een boek dat ook nog eens uitgegeven wordt.  Reken maar hoe  trots  de schrijver is als zo’n boek in de winkel komt te liggen. Dit soort boeken bevatten energie  die gestold in de boeken liggen opgeslagen, energie die weer vrijkomt door het open te slaan en te lezen.  Boeken brengen sfeer in het huis, zoals een kerk, vooral een oude kerk, met geur en akoestiek, met het licht door de gekleurde ramen. Als je daarin komt voelt het anders dan buiten. Als je weer naar buiten gaat blijft die sfeer nog aan je hangen en verdampt langzaam weer uit.

Zo ook als je een boek dichtslaat en nog een tijd in het verhaal blijft hangen. Ik lees nu een boek, een klein boekje, maar ik doe er lang over. Neem het mee op een wandeling en ga zitten, lees een bladzijde of twee, drie. Ik lees het voor de derde keer, elk afgelopen drie jaren een keer en nu weer. Bladzijde en letters lijken twee dimensionaal, dacht ik ook altijd, maar nu ik het voor de derde keer lees, merkt ik dat het diepte heeft, tegelijk kan het er ook uitspringen, je erin gezogen voelen, of als een buitenstaander even aan de zijlijn geplaatst voelt, om je een beter uitzicht te geven. Inzicht verschaft en prikkelde vragen stelt.  De laatste bladzijde naderen alweer en ik zie tegen het afscheid straks op, maar ik heb beloofd, over een  jaar, dat ik nog eens terug kom en dan begin ik weer van voor af aan.

 

Paradijs

 

Voor de één is het een vakantie en dat was aan ons de vraag of wij op hun huis wilde passen. Niet zozeer om het huis zelf, maar om de tuin en daar toe te zien, dat als het nodig is te sproeien en de planten in de tuin te begieten. Het huis is gelegen in het bosgebied " De Dellen" bij Epe en het idee trok ons wel daar een poosje te verblijven. In de tuin komen verschillende vogelsoorten en regelmatig wordt de tuin door twee hazen bezocht, Boerenzwaluwen cirkelen door de lucht en het is hier goed vertoeven. De Dellen is een prachtig bos en heide gebied, dat doorsneden is met fietspaden, iets wat wij als liefhebberij hebben, om einden te fietsen. Je kunt daar alle kanten op en daar was het ons ook om te doen. Het geeft een vakantie gevoel, terwijl het helemaal niet zo gek ver van huis is. Een eigenschap van het gebied is dat er veel bankjes staan en een aantal picknick tafels, iets waar ik graag gebruik van maak om wat te schrijven en te lezen. Na het eten zoek ik dan zo’n plek op en mijn favoriet die ik in de korte tijd die we hier zijn, al heb is een bergje met een bankje, waarvan uitzicht op een meertje. Het is een ruim meertje en links is een klein verval dat kabbelend in het meertje stroomt. Het zonlicht valt uiteen in honderden fonkelde kleine sterretjes die schitteren, op de rimpels van het water. Een bries duw kleine rimpels voor zich uit. Het beweegt en schittert en de strakblauwe lucht wordt in het water weerspiegeld. Met grote vaart komen libelle ’s langs  en met een lichtheid fladdert een vlinder voorbij. Een paar Meerkoeten hebben een toegewijde zorg over drie kuikens. Een andere eend met drie kuikens steken het meertje over en hoewel ik ze goed in de kijker heb, kan ik toch niet goed zien wat voor soort eendje dat is. De kuikens duiken zo nu en dan onder. Ik weet niet wat het is, zelfs het vogelboekje geeft geen naam aan deze vogel.

Het meertje glinstert in het zonlicht, alsof ze een grote parabool is die gericht is op de Hemel om boodschappen van daar naar de Aarde te kunnen zenden. Een klein stukje Paradijs, bewaakt door bordjes  met de mededeling het terrein niet te betreden, die als wakende engelen bij de poorten van dit Paradijs de wacht houden. Kleine fragmenten Paradijs die her en der over de wereld verspreid liggen om ons te herinneren dat er een groot Paradijs is, waar de wakende engel ons eens weer zal begroeten om naar binnen te gaan. Maar zover is het blijkbaar nog niet. Ik hoorde vanmorgen vanaf het militair oefenterrein verderop, zware explosies, en zolang we de oorlog leren en oefenen, blijft het Paradijs gesloten. Zo bezien strijden militairen niet voor de vrijheid, maar voorkomen die.  Wat zou het zijn zoals ergens in de Bijbel staat, dat ze de oorlog niet meer zullen leren en hun wapens omsmeden tot ploegscharen. Nelson Mandela riep zijn mensen op de wapens op te nemen,… en ze in de zee te gooien. Er was weinig voor nodig ons uit het Paradijs te weren, er is meer voor nodig ons weer toegang te geven tot het Paradijs. Elke goede stap is een stap in die richting en dan klinkt het ooit: bestemming bereikt.

Voor wat het waard is,…

 

De wind doet de bladeren en de takken van de Beuken aan de overkant van het weiland sierlijk bewegen, als zijn het de handen van een oosterse danseres die haar handen door de lucht laat dansen. Het heeft zonet wat geregend en de wind trekt bij vlagen door het bos en over de wei, daardoor voelt het wat kil aan. Na dagen van droogte en veel te warme dagen, met een verzengende zon die het gras geel kleurde en de paden stoffig en mul maakte.  Op één van de bankjes die in de buurt en rondom de Villa Groevenbeek staan en allemaal uitzicht geven op de villa, ben ik gaan zitten. Op het weiland voor me en met een nis in de bosrand een stukje van de villa. Onrustige schooljeugd die luidruchtig over het pad verderop langskomen een vliegtuig dat ronkend overkomt, maar als dat weer voorbij is daalt de rust als een deken over deze plek. Een deken die weinig warmte geeft, maar toch ook weer wel. Dit plekje van de wereld even te bezitten, omsluit me met een ander soort warmte. Een Grote lijster beweegt zich schoksgewijs over het weiland, een paar stappen, dan weer stilstaan, weer een paar stappen en zo door. Alleen zijn kop steekt uit boven het gras en de gele bloempjes waarmee het hier mee vol staat. Een Roodborst vindt een plekje op een hoekpaal van het hek en beziet het van hoger af. De wind zindert door de grashamel langs het pad. Met de kijker volg ik de bewegingen die zich maar schaars voordoen, maar de langzame vleugelslagen van een overvliegende Buizerd en de snelle vlucht van een Boerenzwaluw over het weiland, houdt de aandacht erbij.

Overal waar ik ben en waar ik ga, voel ik die lege plek, daar waar de hond altijd was. Soms kijk ik naar de plek waar ze zou zitten als ik hier zit. Goh, wat mis ik mijn hondje. Het is alweer een maand dat ik zonder haar ben, toen ze er was, was het vanzelfsprekend, nu is het duidelijk hoe een bijzondere band we hadden. Gewoon is dan bijzonder geworden, terwijl het dat al die tijd al was. Iemand suggereerde dat ik nu tijd overhield nu ik de hond niet meer hoefde uit te laten, maar het is verre van dat, ik mis juist die tijd. Ik pak het boekje uit de tas, het boekje dat ik al eerder gelezen heb en daarvoor dit soort plekken zocht om te lezen, een paar bladzijde, fluisterend te lezen om het lezen te vertragen om niet over de woorden te struikelen, maar behoedzaam door de regels te gaan, vaak even stil te staan en terug te kijken op wat er nu eigenlijk gelezen is. Na een poos , deze plek heeft me opgenomen en ik ben er even zolang ik hier zit er een deel van geworden, kom ik in beweging en loop er van weg ik kijk nog een keer om, om te zien of ik er nog zit. De plek blijft maar moet het nu zonder mij doen, ik was er even… voor wat dat waard was.