De wind doet de bladeren en de takken van de Beuken aan de
overkant van het weiland sierlijk bewegen, als zijn het de handen van een
oosterse danseres die haar handen door de lucht laat dansen. Het heeft zonet
wat geregend en de wind trekt bij vlagen door het bos en over de wei, daardoor
voelt het wat kil aan. Na dagen van droogte en veel te warme dagen, met een
verzengende zon die het gras geel kleurde en de paden stoffig en mul maakte. Op één van de bankjes die in de buurt en
rondom de Villa Groevenbeek staan en allemaal uitzicht geven op de villa, ben
ik gaan zitten. Op het weiland voor me en met een nis in de bosrand een stukje
van de villa. Onrustige schooljeugd die luidruchtig over het pad verderop
langskomen een vliegtuig dat ronkend overkomt, maar als dat weer voorbij is
daalt de rust als een deken over deze plek. Een deken die weinig warmte geeft,
maar toch ook weer wel. Dit plekje van de wereld even te bezitten, omsluit me
met een ander soort warmte. Een Grote lijster beweegt zich schoksgewijs over
het weiland, een paar stappen, dan weer stilstaan, weer een paar stappen en zo
door. Alleen zijn kop steekt uit boven het gras en de gele bloempjes waarmee
het hier mee vol staat. Een Roodborst vindt een plekje op een hoekpaal van het
hek en beziet het van hoger af. De wind zindert door de grashamel langs het
pad. Met de kijker volg ik de bewegingen die zich maar schaars voordoen, maar
de langzame vleugelslagen van een overvliegende Buizerd en de snelle vlucht van
een Boerenzwaluw over het weiland, houdt de aandacht erbij.
Overal waar ik ben en waar ik ga, voel ik die lege plek,
daar waar de hond altijd was. Soms kijk ik naar de plek waar ze zou zitten als
ik hier zit. Goh, wat mis ik mijn hondje. Het is alweer een maand dat ik zonder
haar ben, toen ze er was, was het vanzelfsprekend, nu is het duidelijk hoe een
bijzondere band we hadden. Gewoon is dan bijzonder geworden, terwijl het dat al
die tijd al was. Iemand suggereerde dat ik nu tijd overhield nu ik de hond niet
meer hoefde uit te laten, maar het is verre van dat, ik mis juist die tijd. Ik
pak het boekje uit de tas, het boekje dat ik al eerder gelezen heb en daarvoor
dit soort plekken zocht om te lezen, een paar bladzijde, fluisterend te lezen
om het lezen te vertragen om niet over de woorden te struikelen, maar
behoedzaam door de regels te gaan, vaak even stil te staan en terug te kijken
op wat er nu eigenlijk gelezen is. Na een poos , deze plek heeft me opgenomen
en ik ben er even zolang ik hier zit er een deel van geworden, kom ik in
beweging en loop er van weg ik kijk nog een keer om, om te zien of ik er nog
zit. De plek blijft maar moet het nu zonder mij doen, ik was er even… voor wat dat
waard was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten