Voor de één is het een vakantie en dat was aan ons de vraag
of wij op hun huis wilde passen. Niet zozeer om het huis zelf, maar om de tuin
en daar toe te zien, dat als het nodig is te sproeien en de planten in de tuin
te begieten. Het huis is gelegen in het bosgebied " De Dellen" bij Epe en het idee
trok ons wel daar een poosje te verblijven. In de tuin komen verschillende vogelsoorten
en regelmatig wordt de tuin door twee hazen bezocht, Boerenzwaluwen cirkelen
door de lucht en het is hier goed vertoeven. De Dellen is een prachtig bos en
heide gebied, dat doorsneden is met fietspaden, iets wat wij als liefhebberij
hebben, om einden te fietsen. Je kunt daar alle kanten op en daar was het ons
ook om te doen. Het geeft een vakantie gevoel, terwijl het helemaal niet zo gek
ver van huis is. Een eigenschap van het gebied is dat er veel bankjes staan en
een aantal picknick tafels, iets waar ik graag gebruik van maak om wat te
schrijven en te lezen. Na het eten zoek ik dan zo’n plek op en mijn favoriet
die ik in de korte tijd die we hier zijn, al heb is een bergje met een bankje,
waarvan uitzicht op een meertje. Het is een ruim meertje en links is een klein
verval dat kabbelend in het meertje stroomt. Het zonlicht valt uiteen in
honderden fonkelde kleine sterretjes die schitteren, op de rimpels van het
water. Een bries duw kleine rimpels voor zich uit. Het beweegt en schittert en
de strakblauwe lucht wordt in het water weerspiegeld. Met grote vaart komen
libelle ’s langs en met een lichtheid
fladdert een vlinder voorbij. Een paar Meerkoeten hebben een toegewijde zorg
over drie kuikens. Een andere eend met drie kuikens steken het meertje over en
hoewel ik ze goed in de kijker heb, kan ik toch niet goed zien wat voor soort
eendje dat is. De kuikens duiken zo nu en dan onder. Ik weet niet wat het is,
zelfs het vogelboekje geeft geen naam aan deze vogel.
Het meertje glinstert in het zonlicht, alsof ze een grote
parabool is die gericht is op de Hemel om boodschappen van daar naar de Aarde
te kunnen zenden. Een klein stukje Paradijs, bewaakt door bordjes met de mededeling het terrein niet te
betreden, die als wakende engelen bij de poorten van dit Paradijs de wacht
houden. Kleine fragmenten Paradijs die her en der over de wereld verspreid
liggen om ons te herinneren dat er een groot Paradijs is, waar de wakende engel
ons eens weer zal begroeten om naar binnen te gaan. Maar zover is het blijkbaar
nog niet. Ik hoorde vanmorgen vanaf het militair oefenterrein verderop, zware
explosies, en zolang we de oorlog leren en oefenen, blijft het Paradijs
gesloten. Zo bezien strijden militairen niet voor de vrijheid, maar voorkomen
die. Wat zou het zijn zoals ergens in de
Bijbel staat, dat ze de oorlog niet meer zullen leren en hun wapens omsmeden
tot ploegscharen. Nelson Mandela riep zijn mensen op de wapens op te nemen,… en
ze in de zee te gooien. Er was weinig voor nodig ons uit het Paradijs te weren,
er is meer voor nodig ons weer toegang te geven tot het Paradijs. Elke goede
stap is een stap in die richting en dan klinkt het ooit: bestemming bereikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten