Liesberg

 

Op het fietspad liepen militairen, vol bepakt en met een vervaarlijk uitziend wapen op hun buik meedragend. Iets wat ik ongepast vind om met wapens rond te lopen in het openbaar. Ze schoven op en lieten me door. Er liepen ook twee meisjes tussen, wat nog bedenkelijker is, omdat als we zo nodig de oorlog moeten leren betrek er dan geen vrouwen in. Een vrouw met een zwaar wapen in haar handen en een gevechtspakje aan, is haast een karikatuur. Als ik dit zo zie lopen bekruipt me het gevoel dat het niet deugd. Bij iedere fietspeddel raakte ik er verder vanaf en liet het ook maar achter me. Door het bos zocht ik me een weg om op de Stakenberg terecht te komen. Bospaden zijn op sommige plekken lastig te begaan met de fiets, boomwortels die uit het pad opsteken, mulle stukken, kuilen en hobbelige graspaden, het houdt de aandacht op het pad en weg van de omgeving. Het gebonk verveeld en ik verlang weer naar een glad stukje fietspad. Op de hei naar de Liesberg moet ik een paar keer afstappen omdat ik wegglij in het mulle zand, maar dan ben ik er eindelijk.

                                  

Een paar zwaluwen kwetteren en een Veldleeuwerik piept. In de verte hoor ik de klagende roep van een Zwarte Specht. De Zon is al een stuk boven de horizon geklommen en met haar gloed kleurt ze de nevels in de verte. Van dit punt kan ik ver weg kijken Het heet hier

“De Liesberg” wat op het bordje staat en het bankje is van Bas Mulder. Op de Paalberg staat net zo’n bankje. De naam staat verweert ingekerfd in de rugleuning te lezen. De geschiedenis van deze banken is me onbekend, maar ze zijn al behoorlijk verweerd en staan er al een poos.  Er komt iemand met de fiets deze kant op en we raken aan de praat. Tot het moment dat ik wens dat hij weer verder gaat, het gesprek gaat zo stroef en hij blijft maar staan. Eindelijk stapt hij dan op en rijdt verder. Onderweg hier naartoe zag ik al veel bijenkasten aan de rand van de hei staan, de hei begint al aardig te kleuren en het beloofd een mooie bloei te worden. Een bries gaat door mijn haren en fluistert iets in mijn oren, samen met de  koestering van de Zon, maakt het alles hier zeer aangenaam. De lucht is niet wolkeloos, maar de Zon krijgt genoeg ruimte om er door te komen. Van hier is het nog een eind fietsen naar huis. Thuis, ook een prima plek om te vertoeven.