De toekomst

Een oud boek uit 1934 beschrijft een jaar natuurleven. Vier dikke boeken die elk een jaargetijde behandelen. Ik lees de jaargetijde met het boek mee en begin maart had ik het boek dat over de winter ging uitgelezen en ben nu begonnen in het boek over de Lente. Elk boek wordt door drie auteurs geschreven. R.Stoppelaar beschrijft het weidegebied en de polder, Jan Strijbos de kust en de duinen en A.B.Wigman de bos en de heide, maar dan wel bosch, met sch. Om de drie bladzijde is een fotoblad met zwart/wit foto’s  die een gevoel van heimwee oproepen. Hoewel het ver voor mijn tijd was dat deze verhalen geschreven en deze foto’s genomen zijn, voel ik me door de woorden en door het zien van de foto’s aangetrokken. Een pad langs witte berkenstammen dat naar de hei loopt, je zou jezelf er zo even in willen verplaatsen en daar in die tijd even te gast zijn. Het is er waarschijnlijk stil, zoals we nu regelmatig een vliegtuig over horen komen, of ergens wel verkeer op een doorgangsweg horen, zal het toen stil geweest zijn. De neiging is er om met nostalgie terug te kijken en het te romantiseren. Zo is de toekomst met een soortgelijke sluier omhangen. De zandpaden van toen zijn verharde wegen geworden en daar dendert doorlopend verkeer overheen. Met fossielen uit oude tijden in de brandstoftank om ons te bewegen in deze tijd en zover de voorraad strekt de toekomst in. Dat wat als een draperie vloeistof uit de bodem gepompt is, wordt door de motor omgezet in gas die de atmosfeer volspuit. Iets wat we niet zomaar bij elkaar kunnen bezemen en in de afvalbak kunnen doen, zoals we een stoepje kunnen schoonvegen. Ik hoorde iemand eens zeggen dat we niets kunnen weggooien, dat wat we weggooien, gaat ergens anders heen. De zee ligt vol met plastic en dat gaat nog jaren mee.

De Hop is een hele mooie vogel om te zien, maar het schijnt één van de smerigste vogels te zijn. Waar andere vogelsoorten hun nest schoonhouden, bevuild de Hop zijn nest, dat hij de naam stinkvogel heeft gekregen. Een zeker vergelijk met deze vogel en ons is wel te maken, want hoewel onze huizen er spik en span uitzien, het vuil dat we doortrekken en in de afvalbakken langs de weg zetten, de rokende schoorstenen en uitlaten, maakt ons tot de grootste vervuilers op Aarde Ik maak me zorgen. Zorgen voor de toekomst.

Ooit was ik aan het hardlopen en kwam op een bospad, waar ik een paar jaar daarvoor samen met Kiko, mijn Border Collie van toen, op een stronk zat. Ik maakte me toen ook zorgen, over onze woonsituatie die in de toekomst er ook drastisch anders zou uitzien en ik wist niet hoe. Ik zat daar met een hoofd vol zorgen hoe het allemaal verder moest. Toen ik daar, jaren na die tijd, hardlopend het bospad op liep waar ik toen zat te piekeren, stopte ik bij die plek en zag mezelf als het ware zitten, met de hond naast me, ik bedacht toen; wat zou ik nu tegen de man ( ikzelf )  met de hond zeggen en zonder er verder over na te denken, bedacht ik, dit zeg ik tegen hem/ mij: “Het is allemaal goed gekomen”. 

Is er straks ook een plek, waarop ik kan terugzien in de toekomst, dat ik een soortgelijke boodschap kan zeggen: “Het is allemaal goed gekomen”. Ik hoop het …het is aan mij, het is aan ons