Kiko.

Het is al weer anderhalve week geleden. Op een zaterdagavond werd kiko plotseling niet goed. Na een wandeling in het bos kreeg ze haar eten en ze at maar de helft op en ging op haar kleed liggen in de kamer en was erg onrustig. Het lukte haar niet meer goed op te staan en haar ogen bewogen zich onrustig. Het greep mij direct naar het hart… dit is het einde. Ik bleef er naar mijn gevoel nogal nuchter onder en besefte dat het nu binnenkort afgelopen zou zijn. Ze was 13 ½  jaar en heeft een goed leven bij ons gehad. Het laatste jaar liep ze wat moeizaam, maar zo’n oude hond had ook haar charme, haar tempo lag laag en onze wandelingen waren op haar aangepast. Ik ben altijd trots op mijn , op onze hond geweest en samen hebben we heel wat wandelkilometers op de teller en hebben het één en ander beleefd. Nu ik dit schrijf staat er een foto van Kiko op mijn tafel en branden de tranen nog steeds in mijn ogen bij het gemis van mijn trouwe vriendin.

Maandagochtend 14 november hebben we dierenarts laten komen met het verzoek de spullen mee te nemen om de hond in te laten slapen. Twee van mijn dochters, mijn vrouw en ik zaten om haar heen toen ze haar prikken kreeg. Uit onze ogen rolde de tranen, maar ook bij Kiko rolde op dat moment een dikke glanzende traan uit haar oog, alsof ze daarmee zei dat het afscheid van ons ook haar verdriet deed. Langzaam ebde het leven uit haar en de dierenarts stelde haar overlijden vast.

Later op de dag hebben we haar begraven in de bostuin van ons vroegere huis. De vrienden die daar nog wonen hebben we gevraagd haar daar te mogen begraven, want op haar penning aan haar halsband stond nog altijd dat oude adres. De plek waar zij ook zeven jaar gewoond heeft en waar haar naam heeft geklonken. Daar ligt ze nu begraven met een natuursteen met haar naam erop om de plek te markeren. Kiko ik mis je….

Voorbode van de herfst…

Kabouter Spillebeen heeft weer een bouwvergunning. Als een projectontwikkelaar paalt hij weer kleine stukjes bos af en daar verschijnen groepjes paddenstoelen. Zijn favoriet zag ik verleden week al; de vliegenzwam. Toen ik vanmorgen met de hond een stukje aan het hardlopen was, zag ik hier en daar weer verschillende paddenstoelen. Het ruikt ook een beetje naar paddenstoel, vooral na al dat vocht. De stinkzwam, en verderop stond in de buurt van een spar een sponszwam en op een stronk groeide de kleine oranje koraalzwammetjes al weer. Het geeft een sprookjesachtige sfeer als je een aantal paddenstoelen in het bos vindt.  Het is nog niet de tijd voor de paddenstoelen, maar alles lijkt zich wat te vervroegen, zo bloeit de hei ook eerder dan voorgaande jaren en is helaas ook weer eerder uitgebloeid. Hier en daar zie je het bruin van de uitgebloeide bloemetjes ertussen.  Het is een kwestie van opletten en genieten op het moment dat het gebeurt. Zo ook de paddenstoelen. Ondergronds is Spillebeen al druk in de weer en als die mycelium draden bij elkaar komen en zich aan de oppervlakte een vruchtlichaam vormt, kijkt hij tevreden naar het resultaat. De verscheidenheid is groot en het verwondert me als ik de porseleinzwam op het hout van een beuk vind, dat het zich door het hout heeft gewurmd en glanzend wit  aan de tak naar buiten komt. Kracht en teerheid in één. Immers tussen duim en wijsvinger breek je met gemak de paddenstoel van de tak.
De herfst is weer in aantocht…

Eitje.

Tientallen zwaluwen scheren laag over de hei en ik sta stil om ze te bekijken. Jonge en oude vogels vliegen door elkaar, niet dat dat te zien is aan de vliegstijl, want de jongen vliegen net zo sierlijk en snel als de oudervogel. De jongen hebben nog niet die lange puntige staarten, maar vliegen met een kortere staart ertussen. Ze komen laag over de grond aanvliegen en zwenken vlak voor je af, ik denk niet dat ik er ooit genoeg van krijg daar naar te kijken. Toen ik naar de jongere vogels keek besefte ik opeens dat ze een week of acht geleden nog in een ei zaten en dat maakte ik dat mijn bewondering voor deze vogels nog groter werd. Vanaf eigeel in een eierschaaltje, tot deze vliegkunstenaars in een betrekkelijk korte tijd, ik ben toch niet de enige die daar stil van word…

Nog een maandje en ze maken zich weer op en vertrekken  weer naar het verre zuiden. De oudervogels gaan eerst en pas daarna vertrekken de jongen die deze zomer geboren zijn. Dan vliegen ze op eigen gelegenheid naar hun overwinteringsgebied, en goed beschouwt zat dat dus ook al in hun kleine eierschaaltje ingepakt. Ze kunnen dat omdat ze het van huis uit hebben meegekregen. Mijn mond valt nog verder open van bewondering als ik me dit erbij bedenk. Nou maar hopen dat ze de reis goed maken en volgend jaar weer hier terug komen. Maar als ik dit zo zie hier op de hei, moet dat toch een eitje voor ze zijn… dat lukt ze vast wel.

’t Is bij de konijnen af…

Op een zondagavond waren we aan de wandel en kwam een vriendin tegen, die verder met ons opliep. Op een pad stonden een heleboel springbalsemien en ik legde haar uit waar deze plant zijn naam aan te danken heeft door een zaaddoos iets in te drukken en daar schoten de zaden eruit alle kanten op. Het ging die plant voorspoedig op die plek en het paadje werd omzoomd door deze prachtige plant, maar omdat er zoveel stonden werd de plant al gauw als een onkruid benoemd.
Van onze apparaten verlangen we juist  dat ze multifunctioneel zijn , dat begon al met een stofzuiger die ‘klopt en hij veegt en hij zuigt ‘, maar dat komt al weer uit een heel oud stoffig reclamespotje van uit de vorige eeuw. Maar als iets in de natuur het goed doet , zoals de konijnen bij ons op de hei, dan wordt er geroepen dat het ervan stikt. Nu is onze hei ‘gezegend ‘ met cultureel erfgoed. Een paar duizend jaar geleden hebben klokbekers hun doden op die plek in urnen begraven. Een informatiebordje geeft de plek aan waar de scherven nog in de grond liggen. Een paar intacte urnen liggen veilig in een vitrine in het gemeentehuis. Nu heeft de cultuurhistorische vereniging bedongen dat de konijnen daar weg moeten, stel dat een konijn daar begint te knabbelen aan een potscherf. Even bellen met de gemeenteopzichter. Ja, het schijnt wettelijk te zijn dat die scherven bescherming behoeven en dat er maatregelen tegen genomen moeten worden bij bedreiging. Regelmatig wordt op die plek een oude klokbeker waargenomen die bloemen bij het graf van hun voorouders komt leggen… die konijnen moeten weg, ook al rijden daar jonge gezinnen die stoppen en de kinders wijzen op de konijnen. Nog nooit heb ik een ouder zijn kind horen uitleggen en opgewonden raken over de potscherven die daar in de grond liggen. Uw en mijn graf word na 30 jaar geruimd, maar een duizend jaar oud graf krijgt een status…of zou er misschien iets anders achter zitten ?  Gaat het te goed met de konijnen dat er een smoes wordt verzonnen om wat te wieden. ’t Is toch bij de konijnen af dat die halfvergane potscherven verkozen worden boven levende plezier gevende konijnen…

Lekker klagen…

Het is me het zomertje wel, hebben we in het voorjaar een mooi tuinsetje gekocht om lekker in de tuin te zitten. Met twee verstelbare stoelen om de zon ons te laten bruinen, heeft tot nu toe de regen er het vaakst opgezeten met zijn dikke druppels. Was het droog geworden waren de stoelen nog te nat om op te zitten, en zo pratende lijkt het of het alleen kommer is en kwellen onze gedachten ons, dat we in een kikkerlandje wonen en vragen ons af waar we dit aan verdiend hebben.
Toch schijnt het wel mee te vallen, statistisch valt er niet zo veel als wij geloven dat er valt, maar onze behoefte om te klagen kunnen we er wel lekker in kwijt. Nu ik dit schrijf ligt de hond aan mijn voeten en kijkt telkens naar me op met de vragende blik wanneer we nu gaan… even wachten tot het droog wordt. Iets wat zij helemaal niet interessant vind, ze wil rennen en stokken zoeken.
Dan had je ons gisteren moeten zien op de hei, heerlijk in de zon, de hei kleurt steeds paarser en een flinke club boerenzwaluwen , die laag scherend om ons heen vlogen. Snelheid en schoonheid in één vogeltje gecombineerd. Het verrukt het oog en boeit het verstand, las ik eens, en het observeren van deze pracht heeft dat effect zeker op mij. Toen hoorde je me niet klagen….

’t Word weer stil…

Hier en daar laat de merel zich nog voorzichtig horen, maar de zanglijster die tot verleden week trouw zijn ochtendzang liet horen bij het bankje in het bos, is daar ook mee gestaakt. Ruim een half jaar moeten we het doen met de roodborst, de winterkoning en de heggemus, die wel het gehele jaar hun zang laten horen .  De gierzwaluwen zijn ook bezig te vertrekken en zo wordt het ook weer stiller in het luchtruim, waar deze luchtacrobaten met gierende snelheid doorheen zoefden. Gelukkig blijft de boerenzwaluw nog wel een poosje langer. Maar een weemoedig gevoel  geeft het wel. Ieder jaargetijde heeft zijn bekoringen, maar mijn favoriet is toch wel de lente, omdat dan het leven in zijn volheid wordt gevierd, waar de vogels  toch wel het duidelijkst  door hun zang aanwezig zijn.
De hei staat op bloeien en ik verwacht dit jaar een mooie heide bloei. Straks ligt er naast ons huis weer een grote paarse vlakte… ook mooi. Het ree begint met zijn bronst en is dan minder schuw en daardoor goed te bekijken. Mijn zoon gaat erop uit dit gebeuren vast te leggen en we krijgen dan via de mail een paar van zijn resultaten te zien. Ach,  het wordt misschien wat stiller wat vogelzang betreft, maar er valt ook nu weer het één en ander te beleven. 

Lisa

Het is vandaag haar verjaardag, ze is één jaar, mijn bordercollie  en vanaf eind augustus, verleden jaar is het mijn hond. Pardon, …onze hond, want ze is natuurlijk een familielid geworden op het moment dat wij haar adopteerde. Het is heel bijzonder een relatie met een dier op te bouwen en toen Lisa bij ons kwam dacht ik, door mijn ervaring met onze oude bordercollie, dat het een kat in ’t bakkie was wat opvoeding betreft. Maar Lisa verraste mij door een heel eigen karakter te hebben en dat ik mijn idee toch wat moest bij stellen. Ze is meer border dan mijn ander hond, die erg makkelijk in de opvoeding was, maar Lisa maakt het me niet zo makkelijk. Ik moet meer uit de kast halen, Nu is er bijna dagelijks een programma van “ The Dogwishperer “op TV  en daar kan ik wel wat mee. Het is van belang met de hond om te gaan die bij een hond hoort en duidelijk te zijn. Dat is niet persé streng of hardhandig, maar werken met lichaamstaal en het is wonderlijk hoe goed ze dat verstaat.
Een border is een werker en bij gebrek aan schapen speel ik met haar door haar een frisbee uit de lucht te laten vangen, daar raakt ze steeds bedrevener in. Prachtig om te zien hoe ze zich concentreert op de frisbee. Vandaag is ze dan jarig… hieper de piep…

Zondags…rust

Het licht begint s’morgens telkens iets eerder dan de volgende dag en ik heb dagelijks de wekker gezet op half zes. Dan heb ik ruim ander half uur voor ik weer naar het werk ga, maar vandaag is het anders, het is zondag, het is weekend. Maar toch is er de behoefte om er vroeg bij te zijn, want de zondag heeft boven de andere dagen in de week een extra, het is rustiger dan door de week. Ons bos wordt doorsneden door een verbindingsweg van Ermelo naar Putten en daar gaat door de week flink wat verkeer over heen. En zondagmorgen is er minder verkeer en zeker het zware verkeer heeft ook weekend. De laatste weken heb ik me een prettig ritueel aangemeten. In het bos ligt een klein weilandje en daar heeft Natuurmonumenten een de rand een mooi bankje geplaatst waar het weekblad Libelle ook en aandeel in heeft. Elke morgen ga ik met een potje thee naar dat bankje en schenk ik me daar zittende op dat bankje , mezelf een kopje thee in. Ik pluk van de vlierstruik een klein plukje bloesem en doop deze in de thee, die dan de geurige reuk en smaak van de struik in mijn kopje brengt. Zo begin ik de dag terwijl de zanglijster voor me zingt, de specht in de weer is en op een morgen werd ik bezocht door een vos die aan de overkant van het weilandje liep te scharrelen.
En nu op een zondagmorgen, met minder verkeerslawaai op de achtergrond dan door de week is het helemaal…rustig. Heerlijk om zo de eerste bladzijde van de dag om te slaan.

Viooltjes,…

Al vroeg in het jaar krijgt het kweekbakje weer een plekje in mijn atelier. Ik zaai er violenzaad in en langzaam ontwikkeld op de vensterbank in het zuinige licht van de winter, de eerste plantjes.
Ze groeien langzaam maar het heeft ook de tijd, want ze kunnen pas in april de tuin in. De geboorte van die plantjes mee te maken en te koesteren is elke keer weer een verwondering, dat uit een ogenschijnlijk onbeduidend zaadje zo’n  plant kan groeien . Elke keer als ik het zaad aan de grond toevertrouw kan ik het me haast niet voorstellen dat er levenskracht in die kleine zaadjes zit. Maar het zit er in en daarmee een metafoor, een klein idee of een sprankeltje inspiratie kan iets mooi in zich dragen, zaai het …en verwonder je over hoe het zich kan ontwikkelen tot een …
Nu staan ze in de pot in de tuin en bloeien ze volop. De naam alleen al… viooltje, dat brengt niet alleen kleur en vorm in de tuin, maar het klinkt ook als muziek.

De markt op…

Verleden jaar was ik in Barneveld, een soort kunstmarkt, en ik besloot er de volgende keer ook van de partij te zijn.  Vergis ik me toch , want afgelopen zaterdag was er een boerenmarkt en sta  ik met een kraam met mijn schilderijen tussen de brocante en een wijnenkraam  en Aloë Vera  verkoper, die geen klant laat lopen. Mijn zoon staat naast me met een eigen kraam met zijn foto’s. Die beoogde kunstmarkt blijkt pas in september aan bod te zijn. Maar dan toch, het was een gezellige boel en er was publiek waaraan ik mijn schilderwerkjes kon tonen. Het voordeel was dat er niet veel concurrentie was op mijn gebied, maar de markt trok dan ook niet speciaal kunstminnende aan. Het was de eerste keer voor mij dat ik op deze manier naar buiten treed en in die zin een leuke oefening.  Toch is er een dubbel gevoel, sta je daar in een marktkraam met een aantal van je  ‘kindjes ‘  die je geschilderd hebt en nu liggen ze “te koop “ in een marktkraam. Maar er is ook een behoefte om het te tonen en het voor een eventuele liefhebber beschikbaar te stellen. Toen ik om half zes weer thuis de auto uitlaadde, droeg ik mijn hele collectie weer naar binnen, ze zijn weer thuis.

Witte bollen.

De lente is nu echt goed op dreef. De graspieper en de fitis vullen de atmosfeer van de hei met hun riedels en de veldleeuwerik klimt al zingend het blauw in. De hei wordt opgesierd door een bosrand met een variatie aan boomsoorten en nu het lentegroen van de berk uit de knoppen puilt, wordt de nog grauwe hei omzoomd door die heldere groene kleur. Op de hei staan hier en daar krenten en als het zonlicht de bosrand en de krenten beschijnt, roept de hele omgeving, met de toevoeging van de vogelgeluiden van de hei, dat het leven weer klaar is om ten volle geleefd te worden.
De natuur heeft op het pallet van haar kleuren de mooiste kleuren misschien wel voor de lente gereserveerd .
De krent die als witte bollen op de hei staan, bloeien maar kortdurend en stel het daarom niet uit om ze te bewonderen, want zo mooi het is zo vergankelijk is het ook en over een paar dagen is de bloesem er weer uitgewaaid. Geniet ervan.

Lente.

Soms ben ik bang dat het weg is. Nu de dagen weer lengen en de trekvogels terug keren, komt dat gevoel dat erbij hoort ook weer terug… lente-kriebels. Ik ben bang dat het gaat slijten omdat het elk jaar weer herhaald en dat ik het ‘gewoon ‘ ga vinden. Maar toen de padden weer mijn vijver gingen opzoeken, voelde ik de eerste kriebels weer. Kort daarop zag ik de eerste Roodborsttapuit op de hei weer.  Een wandeling met de honden op de hei op een vroege zondagmorgen en ik meende het piepje van dit tapuitje te horen.  De ronde ingekort om de kijker erbij te halen en op zoek te gaan naar dit vogeltje en ja hoor, daar zat hij weer. Welkom. Een paar dagen daarna hoorde ik de Tjiftjaf weer en ik haaste me naar Natuurkalender.nl om de waarneming door te geven. Het leuke daarvan is , dat als je de waarneming hebt doorgegeven je doorkrijgt de hoeveelste waarnemer je bent. Gisteren hoorde ik de eerste fitis weer en daarvan was ik de 30^e waarnemer. Ik had mijn antenne al op hem gericht en toen wij ( met mijn vrouw en de honden )op de hei wandelde  hoorde ik opeens het fijne riedeltje van de fitis weer. Direct een sms naar mijn zoon gestuurd en het ook aan hem gemeld. Nu ben ik afgestemd op de eerste boerenzwaluw, de huiszwaluw, de bonte vliegenvanger, de koekoek, de nachtegaal, ...stuk voor stuk verwachtingen die mijn lentegevoel elk jaar weer opnieuw voeden.

Blijf in beweging…

Mijn laatste schilderij is groot maar daarna staan de kwasten al vanaf begin december droog in de pot. Het lijkt of er geen goed idee opkomt dat me inspireert. En nu bijna eind februari, begin ik toch weer wat kriebels te krijgen, er staan twee panelen klaar die ik al bewerkt heb, maar daar blijft het tot nu toe bij. Inmiddels hangt het grote paneel met edelhert in de tuin en daar wordt ik dagelijks aan herinnerd dat er weer gewerkt moet worden. Van een schilder hoorde ik dat in het begin van zijn opleiding ze amper aan schilderen toekwamen, hij kreeg de eerste tijd opdracht om te tekenen te schetsen. Van de week haalde ik een schetsboek uit de kast waarin schetsen staan uit een periode dat ik daarin dagelijks schetste. Het is als bij sporten, je moet regelmatig oefen en trainen om je conditie op peil te houden en misschien is het niet anders dan met schilderen en schetsen… blijf in beweging. Ik heb weer een schetsboek klaarliggen en ga mijn conditie weer wat ophalen door te gaan schetsen.

Ik zie…

Voor mijn werk rij ik langs de dijk richting Elburg. Voor dat stuk heb ik de verrekijker mee.
Als ik daar rond twaalf uur rij neem ik de vrijheid om af en toe te stoppen en naar de vogels te kijken. Het eenden rijk kent prachtige eendjes. Hoewel het merendeel kuifeendjes zijn zwemmen er wilde eenden, futen, tafeleenden tussen die grote groepen eenden. Allemaal juweeltjes om te bekijken. De brilduiker met zijn kopstoterige paargedrag is grappig om te zien, leuk is het ook als ik vertel dat ik nonnetjes heb zien zwemmen en voor iemand die niet veel van vogels afweet, krijg je wel eens een vragende blik. De pijlstaart is ook zo’n prachtig eendje en ik zag er vijf zwemmen, in de buurt van de sluis. Dat zwart/wit/grijs gekleurde eendje met een lange puntige staart is een lust voor het oog en ik wilde het schilderen. Ik had een opvliegende pijlstaart op het doek staan en in de kamer hangen, maar iets klopte er niet aan. Toen ik het zag wat het was, irriteerde het me en ik besloot het opnieuw te schilderen op een ander paneel. Ik zie, ik zie wat u misschien helemaal niet ziet…, maar als ze naast elkaar staan valt het u misschien ook op.