Vergissen

Sodeju, dat gaat lekker. Ik moest er niets van hebben, maar nu ben ik om, we hebben elektrische fietsen gekocht. Het zonnetje lacht ons toe en wij lachen nu om de heuvels en tegenwind. Moeiteloos peddelde  wij de wijde wereld in op onze nieuwe “Tesla” fietsen. Zo kan je opeens van gedachten veranderen en een toegewijde bekeerling worden. Tegen een steile helling op de weg naar Drie, waar fietsers moeizaam tegen de berg op ploeteren, maan ik met mijn fietsbel ze achter elkaar te gaan fietsen, zodat ik haast met een irritant gemak de groep voorbij peddel. Een elektrische fiets, dat is niets voor mij, dacht ik. Ik heb me vergist, ze zijn, in ieder geval deze ene, speciaal voor mij gemaakt.

Van de week was ik met mijn oude fiets een rondje om in het Leuvenumse Bos. Het is al weer een tijd geleden dat ik daar was, en de rede was dat de werkzaamheden en veranderingen in het bos me tegenstonden. Het leek op een bouwplaats en deed op veel plekken erg rommelig aan. De Hierdense Beek, moest zo nodig gestuwd en omgelegd worden.
Er groeide Brandnetels waar eerder Bekervarens stonden, het water was op veel plekken troebel en er zat geen stroming in. Iets waar ik me behoorlijk kwaad om maakte en vond dat ze er met hun lompe poten vanaf moesten blijven. De veranderingen waar ik toen flinke bedenkingen tegen had, zijn nu wat gesetteld en zittende langs de rand van de beek  zag ik dat het toch goed had uitgepakt. De begroeiing langs de kant was weelderig en  de obstakels in de vorm van boomstammen en takken, veroorzaakte stromingen en in de luwte van die obstakels groeide Waterranonkel en andere waterplanten die rustig heen en weer deinen op de stroming.

 Als het door ontwikkelt naar de kant die het nu op gaat, ziet het er goed uit.  Terwijl ik dacht dat het daar allemaal kapot ging en waarover ik me zwaar zorgen maakte hoe dat allemaal verder moest gaan.
 Ik heb me vergist, het komt het landschap ten goede en de gedachte  erachter, begrijp ik nu beter, nu ik een deel van het resultaat ervan zie.