Inspirerend lezen

 

Een Holenduif hompt, hoewel hij erg veel op een Houtduif lijkt , klinkt hij anders. De zon heeft ruim baan in de strakblauwe lucht die doortrokken wordt met hier en daar witte vliegtuigstrepen. Het zachte zonlicht gefilterd door de takken streelt het groen van de bladeren die zachtjes bewegen door het briesje dat ook de grashalmen doet wiegen. De Merel en de Zwartkop vullen de atmosfeer met hun heldere tonen.  Insecten die al dan niet zoemen vliegen tussen de lage begroeiing, hun vleugels glanzen in het licht, het vingerhoedskruid met zijn rits kelkachtige bloemen wachten op de hommels waar ze wat nectar voor hebben bewaard en de witte schermen van de bloeiende vlier brengen een licht aroma om me heen. Een plek waar na een korte wandeling het even goed rusten is, de hond vlijt zich in het gras en ik zit tegen de stam van een boom in de zon.

 Het is bijna een dagelijks doel geworden deze plek op te zoeken om dan een gedeelte uit het boek te lezen waarin ik bezig ben. Ik lees de laatste hoofdstukken van het boek   “Onbegaanbare paden “ van Sylvian Tesson. Die na een lelijke val van een dak lange tijd in het ziekenhuis heeft gelegen, maar toen de dokter hem een revalidatie voorstelde hij een beter plan voor hemzelf had. Hij ging bij wijze van herstel door Frankrijk lopen. Letterlijk van zuid Frankrijk, dwars door het land naar het noorden. Hij geloofde dat dat zijn rug zou herstellen als hij dagelijks zijn wandeling langs ongebaande paden zou maken. Want dat was ook zijn idee om juist die paden op te zoeken en niet langs de wegen, maar de zandpaden en door de landerijen  lopen. Met behulp van een stafkaart zocht hij zijn routes uit en vermeed de drukte. Hij “ voorvoelde dat er een wind van vrijheid op die wegen waaide” en hij “ genoot, want ik voelde mijn krachten terug komen. Genezing was een soort plantaardig proces: gezondheid verspreidde zich al kruipend en groeiend door elke vezel van mijn gestel “ zo schrijft hij.  Door alleen te wandelen en zo ook met je gedachten alleen te zijn, schrijft hij over :
“Wandelen was net vissen: de uren verstreken en opeens voelde je iets bewegen, had je beet? Er had een mooie gedachte toegehapt.” Zo volg ik zijn tocht die hij in dagboekvorm omschrijft in het boek, waarvan de bladzijde zich omslaan en langzaam naar het doel van zijn wandeling, zijn herstel en het eindpunt. De rest van de hoofdstukken bewaar ik nog even voor een volgende keer en wie weet ga ik weer tegen de boom zitten het boek verder uit te lezen.