Ontbijt

 

De nachten zijn weer langer, rondom zes uur is het nog meer donker dan schemer. Als we dan toch maar in het donkere muisgrijze van de nacht de hei opwandelen, ligt de mist als een grijze deken, als ware het een dikke laag stof, over de hei. De punten van de struiken steken er nog bovenuit en de bomen lijken erboven te zweven.  We lopen de dag tegemoet. Het is nu allemaal wat eenkleurig en grauw door het ontbreken van het licht. Boven het pad cirkelen een paar vleermuizen geruisloos hen en weer en maken de scherpste bochten en zwenkingen die je niet zou verwachten van een dier met zo’n weinig licht om daarin te navigeren, maar toch, ze hebben een andere manier om de wereld te beschouwen en zijn daar harstikke goed in. Soms gaan ze vlak langs mijn gezicht, maar zonder dat ik zorgen heb dat ze tegen me aan zullen vliegen en ik hou een poosje stil op het pad om deze dieren te bekijken. Ze zijn alleen te zien als ze langs de lucht vliegen, een paar seconden lang, maar verdwijnen dan telkens weer in het zwart van de bosrand  en in de silhouetten van de bomen, om dan verderop weer tevoorschijn te komen. Het is een geruisloos spektakel, zelfs als hij vlak voor mijn neus vliegt, hoor ik geen geruis van de vleugels en het geluid dat ze maken om te navigeren is voor mij te hoog om te kunnen horen. Al een paar keer maak ik aanstalten om weer door te lopen, maar ik stel het telkens even uit om deze dieren nog wat langer te bekijken. Inmiddels schuift het licht langzaam de sluiers van het donker opzij.  De kreet van de uil in de bosrand wordt vervangen door een heel  iel zingende Roodborst en een ander slaat ergens alarm over. De eerste dag geluidjes vanuit het bos. De Roodborsttapuit op de hei is ook wakker geworden en laat zijn geklik horen. Een nieuwe dag breekt aan en we hopen op regen vandaag, want het is zo droog de laatste tijd dat er al veel  blad aan de bomen is verdroogd en het als een tapijt van dorre bladeren op de grond is gevallen. Het ruikt een beetje verdord en als je over het pad loopt knispert het droge blad onder de voeten. Prima voor half oktober, maar nu is het nog wat aan de vroege kant.  Er hangen zware wolken in de lucht en het zou zo maar kunnen dat de belofte voor wat regen in vervulling kan gaan. De wandeling gaat verder, zonder haast of doel. Het landschap is me zo vertrouwd geworden door bijna dagelijks er te zijn en op allerlei tijdstippen en omstandigheden. Op de terugweg is het al lichter geworden en de ruimte waar de vleermuizen vlogen wordt nu ingenomen door de Boerenzwaluw die de laatste tijd zich wat meer op de hei laat zien. In de bosrand hoor ik Goudvinken.  Het landschap is een pakket van smaken, geuren, kleuren en indrukken, waarmee het lichaam doordrenkt wordt. Een ontbijtje met hoge voedingswaarde.

Lezen

 

Voor dit jaar heb ik me voorgenomen boeken te gaan herlezen. Er staan inmiddels heel wat boeken in mijn kasten, zowel de kast in de kamer als in de digitale boekenkast. Als ik de kaften zie en me het boek probeer te herinneren, kom ik vaak niet veel verder dan wat flarden en wat indrukken. Het lezen van een boek vraagt toch wel de nodige inspanning en doorzetting, daarom heb ik mezelf opgelegd een uur per dag te lezen. Iets wat, als ik digitaal lees door de IPad wordt bijgehouden en als ik een uur gelezen heb, er een venstertje verschijnt met daar op de melding dat ik mijn leesdoel voor vandaag hebt bereikt. En het aantal boeken wat ik dit jaar wil lezen daar heb ik van de week ook mijn doel mee bereikt. Het gaat niet om de kwantiteit van het aantal boeken dat ik lees en gelezen wil hebben, maar uiteraard om de kwaliteit. De nog resterende maanden voor dit jaar en het tempo van lezen wat ik me inmiddels eigen heb gemaakt, voegen nog wel een paar boeken toe aan de gelezen stapel. Telkens als ik een bladzijde lees en soms gefascineerd raak door wat ik lees en vol verwachting dan de bladzijde omsla om te zien wat die me te vertellen heeft. Stay hungry, is het motto dat ik iemand eens hoorde zeggen, stay foolisch of te wel nieuwsgierig, een motto die ik niet zelf heb verzonnen, maar me wel eigen heb gemaakt. Door het herlezen van boeken, bespaar ik me heel wat want ik heb de afgelopen tijd geen nieuwe boeken meer aangeschaft. Sommige boeken die ik herlees verbazen me dat ik ze op de lijst van herlezen boeken heb gezet, het enthousiasme waarmee ik de eerste keer het boek had gelezen, herken ik niet meer en dan kan een boek wel lang duren voor je het uit hebt. Maar soms klikt het weer en dan is die 60 minuten leesdoel, vaak een grens die ik ver overschrijdt.

Het zijn soms de mooie dingen die je kunnen boeien, maar van de week las ik over een Tonijnenvisser, die zo onverschillig omging met het idee dat hij bijdroeg aan het overbevissing van de soort en dat hij met het grootste gemak overging op het vissen van een andere soort vis, omdat de tonijnenvangst zoveel achteruit ging. Of over die jager die verteld van zijn Hazenjacht en de nostalgie die hem daarvoor een reden gaf om te gaan jagen op deze dieren. De visserij en de jacht zijn beide de hoofdoorzaken voor het verdwijnen van diersoorten, hoewel ze zelf anders beweren. De impact die deze mensen hebben wordt vergoelijkt  door stoer geklets. Ze gaan gewoon over op een ander vissoort als de andere opraakt. En zo dragen ze bij dat de zee leeggevist wordt, met schepen die te duur zijn om werkeloos aan de wal te liggen en steeds meer eisen stellen aan de opbrengsten. Tot het op is, maar dat boeit ze weinig, ze hebben er goed aan verdient al die tijd. Lezen maakt me ook boos. Maar het merendeel van de boeken, bevatten levenslessen, beschrijven de pracht van de natuur en nemen me mee op hun belevenissen. Het biedt je een keur aan gedachten en ideeën en je hebt ze voor het uitkiezen. Wat mij betreft is het boek één van de beste uitvindingen die er gedaan zijn.

Supermaan

 

In alle vroegte gaan we de deur uit, het is voorlopig nog niet licht en als ik op de hei kom staat hij daar. De Supermaan. Als een oranje bol die veel groter dan anders lijkt. Dat is niet zo, want de Maan verandert niet zomaar in grote, maar kan wel even dichterbij staan. Staat de Maan anders zo’n 383.000 kilometer van de Aarde, nu staat het een kleine 4000 kilometer dichterbij en dat maakt het verschil. En en de Maan ook dichterbij de horizon staat lijkt het sowieso wel groter. De oranje gloed die deze Maan kenmerkt als Supermaan, brengt een aparte sfeer op de hei. Alsof een grote schermerlamp met een gekleurde kap de omgeving in een oranje gloed zet. Het geeft een beetje de sfeer weer die ik in mijn dromen ook zie, half schemer en een beetje getint. Het gaat snel in korte tijd is het al bij de horizon en helemaal als het in een nis van de boomtoppen hangt, lijkt het nog groter. Het doen me aan een verhaaltje denken dat ik van de week las; Mol zag de Maan in de lucht en zei tegen zichzelf: “Wat een mooi ding, die wil ik wel hebben “ en strekte zijn korte pootjes uit om de Maan te pakken. Hij kon er niet bij en ging toen op de grootste molshoop staan die hij onlangs nog maakte, maar nog steeds kon hij er niet bij, zelfs als hij en sprongetje maakte, lukte het niet. Konijn die net langs kwam en zag wat mol probeerde, zei: “Dat lukt je nooit die staat veelte hoog.” Toen mol teleurgesteld langs de vijver liep zag hij tot zijn verassing de Maan in het water liggen. hij strekte zijn pootjes uit om de  Maan uit het water te tillen, met dat hij het water raakte, spatte de Maan in honderd stukjes uiteen.
Ondertussen is mijn Maan achter de horizon gezakt. Na vandaag neemt de Maan zijn “gemiddelde” positie weer in, en voorlopig zullen we het niet meer in deze omvang zien.

Voor vannacht  is er een sterrenregen voorspelt, om kwart over vier zou het hoogtepunt zijn. Ik klapte de tuinstoel in de ligstand en tuurde de noordoostelijke hemel af. Er zijn weinig sterren te zien en daarover las ik van de week, dat van elke ster die we zien, zien we er negen niet. Door het vele kunstlicht vervuilen we de donkere nacht en vallen veel sterren in dat licht weg. Niet letterlijk, maar voor onze ogen. Af en toe komt er een satelliet langs, met hoge snelheid, of hangen ze stil en draait de Aarde onder hun door?  Apparaten die we zo vanzelfsprekend houden, die onze navigatie helpen en daar honderden kilometers boven de Aarde ons naar onze bestemmingen gidsen. De sterrenregen valt tegen in een uur tijd tel ik er twee strepen. Korte lichtstrepen die er zijn er ook weer zo weg zijn. Te kort, maar net lang genoeg ze te zien. Dat was het, daar lig ik nu een uur voor naar boven te staren. Een Bosuil roept een Ree keft vanuit het bos verderop, de Vleermuis dwarrelt als een schim door de tuin tot vlak over mijn hoofd en over de vijver, geritsel in het perkje naast het huis. Om tien voor half zes, roep ik de hond naar buiten.  Nog donker, maar licht genoeg om met de ochtendwandeling te beginnen, lopen we de hei op. Het was vannacht volle maan en weer hangt de Maan boven de hei in een zilver schijnsel en een stukje kleiner ogend dan gisteren.  Het beweegt naar de horizon door de wolkeloze lucht. Het belooft weer een warme dag te worden en zoals ik vannacht op een sterrenregen wachtte, hopen we nu ook op regen, want het is door de aanhoudende warmte erg droog. Denk je eens in, als een flinke regenbui de Aarde nat maakt, dan geurt de aarde en de grond, petrichor; de geur die ontstaat wanneer de regen de droge aarde nat maakt. Als dat gebeurt ga ik weer in mijn tuinstoel liggen, om de regen op mijn gezicht te voelen en de geur op te snuiven. Laat maar komen die bui.

Museum

 

Dan is het opeens zo ver,… ze zijn weg. De Gierzwaluw, die in groepjes door de lucht zwierden en af en toe hun gierende geluid lieten horen terwijl ze rondscheurde door de lucht, zijn weer vertrokken. Gisteren zag ik er nog een paar en vergat afscheid van ze te nemen in de verwachting ze vandaag weer te zien, zo vertrouwd was hun aanblik in de lucht boven de huizen inmiddels geworden de afgelopen drie maanden, maar vandaag zijn ze vertrokken. Zonder poespas, zonder afscheid, ze richten hun snaveltje op hun volgende bestemming en weg zijn ze. Geen koffer te pakken, ze kunnen zo op reis, overal waar ze zijn, zijn ze thuis en dat is in de lucht. Daar wonen ze, continu, op hun altijd gestrekte vleugels. Wonderlijke vogels die drie maanden hier verblijven, ongeveer honderd dagen. Dat is het ritme van deze zwaluw en volgend jaar zullen ze er weer zijn, rondom eind april. Ze komen hier nestelen, wat elke Gierzwaluw die hier geboren wordt tot een Nederlander maakt. Dan als we weer weg zijn is de lucht weer leeg, het spektakel weer verdwenen,…en toch ook weer niet.

Het was op een vroege ochtend van de week, de hemel helder en bijna onbewolkt. In het oosten vier of vijf wolkenslierten die, als ware het met zware aangebrachte penseelstreken op een canvas , hangend in de ochtendlucht. Gekleurd door het oranje-rode licht van de opkomende zon, die naar het lijkt, onder tegen de wolkenslierten schijnt. Zelf is de zon nog niet over de rand van de horizon, maar zendt als herauten de eerste stralen licht over de kim. Een abstract lijkend kunstwerk dat daar hoog in de lucht langzaam van kleur verandert, maar zo abstract is het niet, het zijn immers wolken en wolken zijn niet abstract. Het is vroeg, zelfs de zon is er nog niet op, als op de hei ik naar die wolken kijk. Verder waan ik me alleen en ik heb niet de indruk dat de hond er iets om geeft wat zich daar in de lucht afspeelt. Hoe meer licht er van de opkomede zon komt, hoe valer de kleuren en kort erop zijn het weer witte wolken. De voorstelling is weer voorbij en ik weet niet wie er nog meer getuige van was maar ik was daar in dat grote open lucht museum, met één groot canvas  en een tijdelijke expositie van vorm en kleur, de toegang was gratis, de enige prijs ervoor te betalen, is dat je er op tijd bij bent.