De heilige natuur

 

Ik zag het boek liggen in de boekhandel, nam het in de hand en las de achterkant, legde het weer terug, maar het bleef in gedachten. Ik zou dat boek wel willen lezen, maar ik ben al achter met mijn lezen en heb nog wel wat liggen thuis. Het volgende bezoek aan de winkel een week later, pakte ik het boek weer op en liep ermee naar de kassa. Het was een gok, want ik had niet eerder van deze schrijfster, Karen Armstrong gehoord, maar de subtitel op het kaft wekte mijn aandacht: “ Hoe we de relatie met onze natuurlijke omgeving kunnen herstellen.” Het boek ging in mijn rugtas en dat betekent dat het meegaat op mijn wandelingen. Op een bankje zittend sla ik het boek open en zo heb ik het boek gereserveerd om dat op die tijdstippen te lezen en als het weer het toelaat, wat meestal het geval is, lees ik een aantal bladzijde uit het boek. Zo heb ik afgelopen jaar verschillende boeken uitgelezen, maar nu is dit nieuwe boek aan de beurt. Wat is nou passender om een boek met de titel “De heilige natuur “ in het bos te lezen, met een groene markeerstift in de hand las ik zorgvuldig de bladzijde en markeerde sommige zinnen. Iets wat ik eerder nooit deed om mijn boeken netjes te houden, maar een boek is een gereedschap, iets om van te leren en een citaat te onthouden valt telkens weer tegen en dan is het markeren van enkele zinnen toch wel nuttig om het nog eens terug te vinden. Het boek brengt me in contact met allerlei denkwijze uit allerlei religies en filosofieën. 

Het leerde me het woord Antropocentrisme, dat is het idee dat de mens het middelpunt van het bestaan is, de norm en waarde waar al het andere, de levende natuur en de niet levende natuur, wordt afgemeten en het nut dat het de mens dient. Iets wat ons vervreemd heeft van misschien wel ons werkelijk bestaan dat we niet los staan van de natuur, maar er een onderdeel van zijn. Hoe verschillende religies daar invulling aan geven en deze naast elkaar te zien is verhelderend.  Verder kunnen kijken dan je religieuze neus lang is. Een goed boek dat ik gedoseerd elke dag op het bankje in het bos las en waar menig gedeelte groen is gekleurd door de markeerstift. Gisteren las ik het laatste hoofdstukje en nam afscheid van het boek dat een paar weken mijn metgezel was. Een boek waarin wijsgeren, dichters en filosofen met of zonder hun religie een antwoord op ons bestaan hebben proberen te geven. Wijsheid is toegepaste kennis en de wijsheid uit zo’n boek dat ik heb mogen lezen, voegt weer wat toe. Daarom wil ik lezen en daarvoor ook bijzondere plekken uitkiezen, zoals het bankje in het bos. De laatste zin uit het boek is ook groen gemarkeerd: Het is nu aan ons om die kennis en toewijding nieuw leven in te blazen en onze band met de natuurlijke wereld te herstellen.