Optie

 

De wandeling met de hond, begint in de tuin, een Roodborst zingt zijn herfstliedje in het perkje naast het huis, ergens onzichtbaar tussen de hulsttakken heeft hij zich daar een plekje gemaakt om zijn wonderlijk mooie lied uit te voeren. Ik zeg wel een hij, maar het kan evengoed een zij zijn, want het vrouwtje zingt in de herfst ook. We lopen de tuin uit en nog een stuk verder kan ik hem nog steeds horen. Op de hei staan de bomen in een gefilterde zonlicht, de groene kleur is uit de bladeren getrokken en een pastelkleurige gloed omgeeft de bomen alsof ze in een aquarel zijn geschilderd. Een heerlijke sfeer die aan een herfstdag zijn gloed geeft. De subtiele kleurverschillen, de ronde vormen, de schaduw en lichtplekken, maken van de bosrand een plek waar het oog een poos blijft dralen. Het leven trekt de aandacht in de vele vormen waarmee de herfst zich uit. Aandacht dat als je er aandacht voor hebt steeds mooier lijkt te worden.

Ondertussen cirkelt boven het bos al lange tijd een helikopter, vast een onderdeel van een militaire oefening. Als een dreinerig jengelig kind dat zijn zin niet krijgt, klapt het geluid van de wieken door tot ver in de omgeving. Alsof wij er telkens aan herinnert moeten worden dat oorlog altijd nog een optie is en dat er veel te dure apparatuur en kostbare energie aan besteed moet worden. Ook al worden we er mee geconfronteerd dat dat nog steeds aan de orde is en meld het journaal dagelijks nieuws uit nog steeds bestaande oorlogsgebieden. Een leger in de handen van een dictator en extreme geloofsfanaten, die deze ellende veroorzaken en het geloof om een geweldsapparaat in stand te houden wordt door deze lieden weer bevestigd. De menselijke natuur is een kwetsbare en beelden van oorlogshandelingen die de vernieling en terreur die legers elkaar aandoen en vooral de bevolking onder die conflicten laat lijden, tonen de bevolking op zijn kwetsbaars, want tegen zoveel militair geweld is de normale mens niet bestand.

 Eindelijk gaat de helikopter er weer vandoor en wordt het weer rustig in de lucht. De opgehoopte ergernis die het geluid veroorzaakte maakt weer plaats voor de geluidjes uit de omgeving, die ik verre verkies boven het drammerige helikopter gewiek . Alles lijkt zich weer langzaam te herstellen bij de afwezigheid van die herrie en het grauwe krijgt weer kleur. Verondersteld wordt dat oorlog voorkomen wordt door militairen, die zo nodig moeten oefenen en hun aanwezigheid laten gelden,  maar zou het kunnen dat het de aanwezigheid van een militair apparaat oorlog juist mogelijk maakt? Journaalbeelden tonen de vernietiging die militaire acties teweeg brengen. Kapotte gebouwen, verwoeste steden, ontredderde mensen, leed en verwoesting… en daar wordt voor geoefend. We zijn toch wel beter dan dat? Dezelfde zon die over de verwoestingen daar schijnt, verlicht ook mijn vredig tafereel op de hei, dat een moment verstoord werd en een moment van onrust dat we nog steeds niet in staat zijn zonder de optie van oorlog open te houden. Als we nu eens de energie die we nu in geweldsmiddelen zouden gebruiken om met net zoveel ijver voor vrede zouden inzetten. Er gaan miljarden om in het budget van defensie, daar valt heel wat goeds mee te doen. Een spreuk van Loesje is misschien het antwoord:  “Stel je zou een oorlog beginnen en er komt niemand opdagen… “