Ochtendgloren.

 Een woensdag ochtend in mei. Vanuit het bed hoorde ik het buiten regenen. Een blik op de wekker zegt me toch dat het tijd is om eruit te gaan. Het is kwart over vroeg, het geruis van de regen geeft me het excuus nog even tien minuten langer te blijven liggen. Dan om half zes toch maar naar beneden, er wacht een pup op haar ochtendwandeling en zo is het als je een hond neemt, dan moet je erop uit. Weer of geen weer. Ik kan wel wachten, maar de weersverwachting verteld dat het voorlopig blijft regenen. Daar heb je kleding voor en dat hangt aan de kapstok. Ik vind het nu in dit stadium van de pup , ze heet Robin, belangrijk om vroeg buiten te zijn, dan kan ik haar een stuk los laten lopen. Ze is in de veronderstelling dat iedereen haar vriend is en die uitbundig begroet moet worden. Op dit vroege tijdstip zijn we alleen op de hei en kan ze zonder afgeleid te worden, leren van de riem los te lopen. Spannend, want ze reageert nog niet zo goed op haar naam. Toch kan ze even haar poten strekken en even uitrennen. Draait zich dan weer om, om bij me terug te komen. Zo oefenen we wat de bedoeling is als we aan de wandel gaan, bij me in de buurt blijven en terug komen als ik haar roep. Ze is aan het leren en ik ook, want het is weer een tijd geleden dat ik het opvoeden van een pup bij de hand heb gehad. Het is even droog als we naar buiten gaan en we kunnen ons rondje lopen. Ze doet het weer prima.

Als we dan weer thuis komen krijgen de vogels hun voer op de voertafel en vul ik de pindahouder weer bij. Ik ga dan meestal buiten op een tuinstoel zitten  met en bak koffie en de hond scharrelt wat door de tuin. Maar vandaag zit ik in de deuropening van de keuken en observeer het vogel gebeuren in de tuin. De Grote Bonte Specht heeft de pindahouder al weer gevonden en de Mussen de schalen met voer. Ik zit het allemaal te bekijken en het hondje komt naast me zitten en volgt de heen en weer vliegende Mussen. De Ekster en het Kauwtje die op de schuur komen zitten. De Houtduif die bij de voertafel landt. Ze bekijkt het allemaal met belangstelling. Het mooiste van dit moment is dat we samen, naast elkaar zo de ochtend inkijken en zien wat er gebeurt, allemaal in de traagheid van de vroege ochtend plaatsvindt. Dat zo te beleven met een belangstellende hond naast je, dat geeft een gevoel van verbondenheid, van wederzijds begrip. Een heilig moment, een moment waarop van alles samenvalt. De regen valt rustig neer, wij zitten droog, de Mussen en de duiven hebben geen last van de regen. Robin draait zich om gaat in haar mandje liggen, draait zich genoeglijk en doet haar ogen dicht. Ze heeft het nu wel even gezien. Zoals de Spreeuw die anders op dit tijdstip een serenade geeft bij de nestkast waarin het vrouwtje op de eieren zit, het voor deze natte ochtend laat afweten. De Gierzwaluwen schuilen door boven de regenwolken te vliegen. De regen gaat op en af, de dag gaat beginnen en het was weer een mooi begin om zo te beginnen.