Vandaag is de hond er nog niet veel uit geweest en vanavond
maken we een extra rondje door het bos. Bij het kleine weitje hoor ik bedelende
spechten en als ik het spoor van het geluid volg kom ik uit bij een holte in de
boom. Achter wat varens en met uitzicht op de holle boom ga ik zitten en wacht
op de ouder vogel die vast druk in de weer is met voedsel te zoeken voor deze schreeuwerige
jongen, die zich vanuit de boom constant laten horen. Houden andere vogels zich
gedeisd om geen aandacht op hun nest te vestigen, de spechten hebben dat
blijkbaar niet nodig en roepen constant
om meer, meer, breng ons meer. Ik wacht drie voertochten af en telkens als de
ouderspecht tegen de boom opklimt naar de holte, verhogen de jongen hun herrie.
Wat bezield die vogels om kinderen te willen hebben. Als onze kinderen zo
tekeer gaan rennen we naar de dokter die er een diagnose van vaststelt en een
buisje Ritalin meegeeft. Menig huishouden lijkt misschien wel op zo’n spechtennest,
maar dan het hele jaar en jaren door. De spechten zijn er met een paar weken
klaar mee en dan vliegen de jongen uit. Je hoort zo’n ouderspecht denken als het
laatste jong door het vlieggat naar buiten komt om op eigen vleugels verder te
gaan: Dat doe ik nooit meer! Maar als het volgend voorjaar de stoere spechtenmannen
weer roffelen, zwichten de spechtendames wel weer en gaat het weer van voren af
aan. Zo gaat dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten