Oude vriend

 

Hij pakte zijn gitaar en vroeg me of ik dit kende en begon te spelen. De beginklanken van de “ Starway to Heaven “van Led Zeppelin, klonken door de kamer. Natuurlijk herkende ik dat en ik bewonderde zijn vertolking op zijn gitaar. Ik was bij een jeugdvriend op bezoek en vanaf onze jeugd hebben we elkaar niet meer gezien, dan af en toe tussen de schappen van een supermarkt of een vluchtige ontmoeting in de winkelstraat, die elke keer afgesloten werd met dat we eens moeten afspreken, om bij elkaar op bezoek te gaan. Ik was daarna altijd teleurgesteld dat ik niets meer van hem hoorde en nu bedenk ik me dat hij misschien al die tijd wel op mij zat te wachten. Ondertussen zijn we jaren verder, onze ouders zijn gestorven en we hebben ons werk erop zitten, ons haar is grijs geworden de kinderen zijn de deur uit, er ligt een lange periode tussen toen en nu. Wat heb je elkaar nog te vertellen als je elkaar zo lang niet gezien en gesproken hebt, dan alleen die vluchtige momenten in de winkel of straat? 

Op een fietstochtje kwamen we elkaar tegen op de zandverstuiving en begonnen weer dat kleine gesprekje en toen hebben we toch eens doorgepakt en direct een afspraak gemaakt, ik zal op donderdagmorgen om tien uur bij hem zijn. En precies op tijd drukte ik op zijn deurbel. Eens kijken hoe het mijn oude jeugdvriend is vergaan, de deur ging open en ik werd hartelijk begroet en binnengelaten. In zijn eigen huis. Toen onze wegen scheidde als jeugdvrienden, woonden we nog thuis bij onze ouders op de Veldweg. Zo vergaat dat.

Ik zag de foto’s aan de muur van zijn kinderen, twee gitaren op een standaard en een prachtig onderhouden achtertuin. De zon scheen en we gingen buiten zitten. Ondanks de meer dan veertig jaar die ons van de vriendschap van toen van elkaar scheidde, hadden we elkaar juist een hele hoop te vertellen. We wisten elkaar te vertellen over de Nachtzwaluw die we toen in het Leuvenumse bos zagen en hoorde, iets wat we vaak deden lange wandelingen maken, langs de Hierdense Beek en door de bossen. Samen naar de hertenbronst luisteren op het Kroondomein, waar we op de brommers heen reden, naar het Aardhuis. Het bandje waar we in speelde, kwam nog helemaal niet ter sprake, want we hadden stof genoeg. Niet alleen van toen, maar ook de jaren dat we trouwde, kinderen kregen en werkte tot de leeftijd dat het genoeg was, bereikt werd. Wat er tussen toen en nu lag, onze herinnering aan onze jeugd waar we allebei fragmenten van wisten op te roepen. Als je toch terug kunt kijken op een leven dat toen het geleefd werd, je er weinig bij stil stond, maar dat elk aspect zijn waarde heeft, die in een ontmoeting met een jeugdvriend weer opgepoetst werden tot het weer begon te glanzen. Oude vrienden ze helpen je te herinneren. Nieuwe vrienden, je maakt er nieuwe herinneringen mee. We hebben voor een volgende keer weer afgesproken, misschien wordt die oude vriend weer een nieuwe vriend.